هدف: ام اس بیماریبیماری مولتیپل اسکلروزیس ، یک بیماری بسیار شایع است که بر اثر دمیلین شدن التهابی مزمن سیستم عصبی مرکزی به وجود می آید. هدف اصلی از انجام پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر تمرینات با هم زمانی تحریک شنیداری در حین راه رفتن بر هماهنگی و تغییرپذیری اندام تحتانی در بیماران مبتلا به ام اس بود. روش شناسی پژوهش: روش پژوهش از نوع نیمه تجربی و کاربردی با طرح پیش آزمون و پس-آزمون می باشد. 18 بیمار مبتلا به ام اس (4 مرد و 14 زن) با امتیاز EDSS 3 تا 6 به شیوه نمونه گیری دردسترس و هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. تمرینات به مدت سه هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه تمرینی به مدت سی دقیقه برگزار شد. این تمرینات برای گروه تجربی، راه رفتن با محرک موزون شنیداری و برای گروه کنترل راه رفتن بدون هر گونه محرک بود. برای اندازه گیری پارامترهای کینماتیکی راه رفتن شرکت کنندگان از دستگاه آنالیز حرکت کوالیسیس ساخت کشور سوئد با هشت دوربین و نرم افزار کیو تی ام استفاده شد. پس از سه هفته پس آزمون در شرایط مشابه پیش آزمون اجرا شد. پردازش اطلاعات با استفاده از نرم افزار متلب نسخه 2020 انجام شد. یافته ها: یافته های این مطالعه نشان داد تمرینات با هم زمانی تحریک شنیداری در حین راه رفتن بر تغییر هماهنگی استقرار مچ/زانو، ران/ مچ تفاوت معناداری داشت (05/0 > P) اما بر تغییرات هماهنگی استقرار و نوسان ران/زانو و تغییرپذیری در فاز استقرار و نوسان ران/مچ و زانو/مچ در بیماران ام اس تاثیر معناداری ندارد (05/0> P). نتیجه گیری: این یافته ها می توانند از نظر بالینی برای توسعه راهکارهای توانبخشی با ارزیابی پیشرفت بهبودی در بیماران ام اس مورد استفاده قرار گیرند و همچنین می توانند بینش بیشتری در مورد تجزیه و تحلیل راه رفتن این بیماران ارائه دهد.
