سیستان با دارا بودن ۲۲ حوزه جغرافیایی و مساحتی بالغ بر ۸۵۰۰ کیلومترمربع در شرق ایران، یکی از مناطق بسیار مهم ایران در زمینه آثار باستانی به شمار می رود. چنان که در بررسی های میدانی باستانشناختی این منطقه، حدود ۱۶۶۲ مکان باستانی شناسایی گردید که در این میان حوزه گردی با ۶۶۴ کیلومترمربع وسعت، حدود ۴۸۵ محوطه را به خود اختصاص داده که این رقم بیش از هر یک از دیگر حوز ههای باستانی این منطقه است. حوزه گردی در جنوب سیستان و در بخش غیرمسکون و کاملاً بیابانی آن واقع شده و در حقیقت جزیی از کویر ایران محسوب می گردد. نتیجه بررسی های روشمند میدانی باستان شناختی در این حوزه نشان داد که از کل محوطه های شناسایی شده، ۳۳۷ محوطه به عصر مفرغ، ۲۰۲ محوطه به دوران تاریخی و ۹۷محوطه به دوره اسلامی تعلق دارند. ذکر این نکته نیز ضروری است که برخی از محوطه ها دارای دو یا سه دوره استقراری مختلف مانند پیش از تاریخ، دوران تاریخی و یا اسلامی می باشند. ۱۲۰ محوطه از مجموع محوطه های این حوزه دارای استقرارهای همپوشانی پیش از تاریخ و دوره تاریخی، هشت محوطه دارای ادوار س هگانه (پیش از تاریخ، دوره تاریخی و دوره اسلامی) و هفت محوطه دارای همپوشانی پیش از تاریخ و دوره اسلامی می باشند. محوطه های باستانی حوزه گردی شکلی تناوبی دارند. بدین صورت که در پس هر آبادانی، یک دوره خشکی دراز مدت در منطقه روی داده است. هر یک از ادوار آبادانی و خشکی حوزه گردی بسیار طولانی مدت است؛ اما هر چه از گذشته به سمت حال حرکت می کنیم، از طول این ادوار کاسته می شود. در مجموع این حوزه دارای سه دوره آبادانی و چهار دوره خشکی بوده است.
