پژوهش حاضر با عنوان " اثر بخشی روش تدریس بایبی(5E) مبتنی بر سازنده گرایی بر شایستگی تحصیلی و حل مساله دانش آموزان مقطع ابتدایی" از نظر هدف کاربردی و روش انجام پژوهشی نیمه آزمایشی با گروه کنترل است. جامعه آماری پژوهش کلیه دانش آموزان دختر پایه ششم دوره ابتدایی ناحیه دو شهرستان ساری به تعداد 740 نفر در سال تحصیلی 1402 بود. حجم نمونه آماری تعداد 60 نفر (30 نفر گروه آزمایش و 30 نفر گروه کنترل ) با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. روش گرد آوری اطلاعات شامل روش کتابخانه ای و روش میدانی بود. ابزار جمع آوری اطلاعات دو پرسشنامه سبک های حل مساله لانگ و کسیدی (1996) و پرسشنامه شایستگی تحصیلی دیپرنا و الیوت(1999) بود. تجزیه و تحلیل داده ها در بخش آمار توصیفی از فراوانی، نمودار، جداول، میانگین و انحراف معیار استفاده شد و در بخش آمار استنباطی جهت بررسی نرمال بودن توزیع داده ها از آزمون کولموگروف- اسمیرنوف و بررسی فرضیه ها از آزمون تحلیل کوواریانس با استفاده ازنرم افزار 25 SPSS انجام شد. یافته های پژوهش نشان داد روش تدریس بایبی(5E) با رویکرد سازنده گرایی بر شایستگی تحصیلی تاثیر مثبت دارد. روش تدریس بایبی(5E) با رویکرد سازنده گرایی در درس ریاضی بر مهارت حل مساله هم تاثیر مثبت دارد.
