هایدگر فیلسوف آلمانی یکی از برجسته ترین بنیانگذاران پارادایم های فلسفی قرن بیستم است. او فیلسوفی اگزیستانسیالیست است که با تأسیس هستی شناسی بنیادی، پرسش از حقیقت وجود را طرح می کند. هایدگر به طور خاص در اثر کلاسیک خود« هستی و زمان» با طرح مفاهیم هستی شناسانه ای چون توجه خاص به انسان به عنوان دازاین برای فهم معنای وجود، انسان اصیل و نا اصیل، تاکید بر مسئولیت انسان در مقابل هستی اش، مواجهۀ انتقادی با روزمر گی و عادت، مرگ اندیشی و توجه دادن انسان به تناهی، امکان های گوناگون انسان برای انتخاب، طرحی تازه برای زندگی اصیل و انسان اصیل ا فکند. طرحی که نشان دهندۀ اهتمام تام او به زندگی و تلاش برای جست وجوی معنای اصیل آن است. در میان شاعران معاصر، فروغ فرخزاد یکی از شاعرانی است که دغدغه های وجودی و هستی شناسانۀ او به صورت تامل برانگیزی در اشعارش بازتاب یافته است. بررسی محتوایی اشعارفروغ سیرتکاملی احوال اگزیستانسیال اورا به خوبی نشان می دهد .با این ملاحظه، پژوهش حاضر برآن است در پرتو مولفه های هستی شناسانۀ فلسفۀ هایدگر، به تحلیل اشعار فروغ بپردازد و تلقی فروغ از معنای زندگی را از جهت هستی شناختی در دوره های مختلف شعری اش مورد نقد و بررسی قرار دهد. هدف این پژوهش تحلیل هستی شناسانۀ اشعار فروغ فرخزاد بر پایۀ مقولاتی چون زندگی اصیل و غیر اصیل، انسان اصیل و غیر اصیل، مرگ، امکان های گوناگون انسان و حالات مختلف بشر مانند دلشوره، غربت و بیگانگی، تاکید بر مسئولیت انسان در مقابل هستی اش و.... است.
