محمد عبدی سید کلایی

در پژوهش حاضر به بررسی اثر رقابت‌پذیری دیجیتالی بر بهره‌وری کل عوامل تولید، شواهدی جدید از کشورهای منتخب طی دوره زمانی 2008 تا 2019 پرداخته شده است. انتخاب محدودۀ زمانی به دلیل محدودیت داده‌ها انجام شده و داده‌های این پژوهش از 12 کشور با سطح رقابت‌پذیری دیجیتالی بالاتر از میانگین جمع‌آوری شده است. همچنین از روش حداقل مربعات تعمیم یافته EGLS)) و الگوی داده‌های تابلویی برای برآورد مدل استفاده شده است. بهره‌وری کل عوامل تولید در کشورهای مورد‌ مطالعه به روش سولو محاسبه شده که برای محاسبۀ این شاخص از متغیرهای تشکیل سرمایه ثابت ناخالص (% تولید ناخالص داخلی) و مقادیر کل نیروی ‌کار بهره گرفته شده است. میزان رقابت‌پذیری دیجیتالی کشورهای مورد مطالعه که متغیرهای توضیحی این پژوهش هستند به وسیلۀ شاخص‌های کلی، مهارت‌ها، تحقیق و توسعه، دسترسی مالی، فعالیت صنعتی و فناوری اطلاعات و ارتباطات برآورد شده است. رقابت‌پذیری دیجیتالی دارای عوامل و زیر عوامل گسترده‌ای است که مفهوم رقابت‌پذیری دیجیتالی جنبه‌های متفاوت آن را در بر می‌گیرد و یک دید جامع از ظرفیت رقابتی کشورها در امر دیجیتال را نشان می‌دهد، تخمین اثر رقابت‌پذیری دیجیتالی بر بهره‌وری کل عوامل تولید در 6 الگوی رگرسیون انجام پذیرفته، که میزان اثر رقابت پذیری دیجیتالی و جنبه‌های مختلف آن را بر بهره‌وری کل عوامل تولید نشان می‌دهد و دید بهتری از این اثرگذاری به نمایش می‌گذارد. نتایج برآورد مدل‌های موردمطالعه نشان می‌دهد که اثر رقابت‌پذیری دیجیتالی بر بهره‌وری کل عوامل تولید مثبت است. یعنی با افزایش رقابت‌پذیری دیجیتالی، بهره‌وری کل عوامل تولید در آن‌ها افزایش می‌یابد. همچنین نتایج برآورد مدل‌های گوناگون نشان می‌دهد که بیشتر حوزه‌های مرتبط با رقابت‌پذیری دیجیتالی اثر مثبت بر بهره‌وری کل عوامل تولید می‌گذارند