خدیجه نصیری

آتروفی عضلانی به عنوان یکی از مهم‌ترین عارضه های ناشی از دیابت نوع 2 در نظر گرفته می‌شود. با توجه به نقش تمرینات مقاومتی در هایپرتروفی عضلانی، هدف از پژوهش حاضر تأثیر 8 هفته تمرینات مقاومتی با دو حجم متفاوت بر بیان ژن‌های فولیستاتین، مایوستاتین در عضله FHL موش‌های صحرایی نر مبتلا به دیابت نوع 2 بود. در این مطالعه 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به چهار گروه (هر گروه تشکیل شده از 10 آزمودنی) تقسیم شدند که عبارتند از: 1-گروه کنترل غیر دیابتی 2-گروه کنترل دیابتی 3-گروه دیابتی تمرین با حجم کم 4- گروه دیابتی تمرین با حجم زیاد. آزمودنی ها پس از القای دیابت به وسیله تزریق استریپتوزوسین (30 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) و تغذیه با غذای پر چرب، 3 روز در هفته به مدت 8 هفته به تمرینات مقاومتی با دو حجم کم و زیاد پرداختند. برنامه تمرین روزانه برای گروه تمرین حجم کم شامل 2 نوبت (ست) و 5 تکرار در هر نوبت و برای حجم زیاد، 4 نوبت و 5 تکرار در هر نوبت بود. پس از نمونه‌گیری، با استفاده از روش RealTime-PCR به بررسی بیان ژن‌های فولیستاتین و مایواستاتین پرداخته شد. به منظور آنالیز داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 24 و مقایسه اختلاف بین گروه‌ها از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی LSD با سطح معنی داری (05/0p≤) استفاده شد. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که القای دیابت منجر به افزایش معنی دار بیان مایواستاتین در گروه کنترل دیابت نسبت به گروه کنترل سالم شد (010/0=P). اما تغییر معنی داری در بیان فولیستاتین در گروه کنترل دیابت نسبت به گروه کنترل سالم مشاهده نشد (385/0=P). بیان ژن فولیستاتین در دو گروه دیابتی تمرین حجم کم و زیاد نسبت به گروه کنترل دیابت افزایش معنی داری را نشان داده و بیان ژن مایواستاتین نیز در دو گروه دیابتی تمرین حجم کم و زیاد نسبت به گروه کنترل دیابت کاهش معنی داری داشت. وزن عضله اسکلتی فعال نیز در دو گروه دیابتی تمرین حجم کم و زیاد نسبت به گروه کنترل دیابت افزایش معنی داری را نشان داد (05/0>p). به نظر می‌رسد تمرینات مقاومتی در دو حجم‌ کم و زیاد، در مدت زمان حداقل 8 هفته موجب کاهش بیان مایواستاتین، افزایش فولیستاتین و در نتیجه افزایش وزن عضله و ارتقای سلامتی در بیماران دیابتی می‌شود.