خدیجه نصیری

زمینه و هدف: کم تحرکی و در مقابل آن تمرین جزء عوامل مرتبط با شاخص های آسیب کبدی به شمار می روند. با وجود این هنوز نقش بسیاری از تمرین های ورزشی به ویژه تمرینات تناوبی و مقاومتی و مصرف برخی مکمل های غذایی از جمله اسپیرولینا بر عوامل ایمنی و التهابی کاملاٌ شناخته نشده است؛ بنابراین هدف از این پژوهش تعیین اثر هشت هفته مکمل دهی اسپیرولینا و تمرین مقاومتی و تناوبی هوازی بر فعالیت بافت کبد و بیان ژن CXCL1 در بافت عضله موش های صحرایی نر بود. مواد و روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی، 60 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با سن پنج هفته و میانگین وزن 6/24 ± 4/246 گرم به طور تصادفی به شش گروه تمرین تناوبی + مکمل اسپیرولینا، تمرین مقاومتی+ مکمل اسپیرولینا، کنترل+ مکمل اسپیرولینا، تمرین تناوبی+ سالین، تمرین مقاومتی+ سالین، کنترل+ سالین تقسیم شدند. بر این اساس، مقدار مکمل اسپیرولینا در گروه های مصرفی مکمل اسپیرولینا 500 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن بود. گروه تمرین تناوبی به مدت هشت هفته و هر هفته پنج جلسه تمرین کردند. همچنین گروه تمرین مقاومتی با بار فزاینده سه جلسه در هفته فعالیت را اجرا کردند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، حیوانات در گروه های مورد آزمایش با ترکیب کتامین زایلازین بی هوش شدند و نمونه خون از ورید تحتانی گرفته شد و به سرعت بافت عضله چهارسررانی نمونه برداری شد. میزان بیان ژن CXCL1در عضله چهارسررانی و آنزیم های کبدی به عنوان شاخص عملکرد کبد در سرم اندازه گیری شد. تجزیه وتحلیل داده های آماری با استفاده از تحلیل واریانس یکسویه انجام گرفت (05/0P£). نتایج: یافته ها نشان داد که پس از هشت هفته تمرین تناوبی و مقاومتی با بار فزاینده، در عضله چهارسر رانی میزان بیان ژن CXCL1 گروه کنترل بیشتر بود، ولی تفاوت معناداری مشاهده نشد. همچنین، میزان آنزیم های کبدی به طور معناداری نسبت به گروه کنترل بیشتر بود. همچنین نتایج نشان داد که مصرف اسپیرولینا به همراه تمرینات هوازی تناوبی و مقاومتی می تواند شاخص های عملکرد کبدی را در مقایسه با گروه کنترل به طور معناداری تغییر دهد. با این همه بیان ژن CXCL1 در گروه های مصرف کننده اسپیرولینا و تمرینات هوازی و مقاومتی در بخشی با گروه کنترل تغییر معناداری نشان نداد. نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر نشان داد که مصرف اسپیرولینا و انجام تمرینات هوازی تناوبی و