امروزه زنگ خطر بحران محیط زیست در سطح ملی و بین المللی به صدا در آمده و آنچه دیده می شود این است که در جامعه ما حفاظت از محیط زیست فرهنگ غالبی نیست بلکه فرهنگ سود جویی و بهره کشی بی حد و حصر و راحت طلبی یک فرهنگ غالب است. با بررسی در زمینه حل بحران های زیست محیطی و حفاظت از محیط زیست متوجه می شویم که حفاظت از محیط زیست روی شاخص های فرهنگی بنا شده و مشکالت محیط زیست قبل از هر چیز ماهیت فرهنگی دارد، این موضوع به تاریخ معاصر ما برمی گردد و در طول این مدت هیچ کدام از دولت ها نخواستند یا نتوانستند مشکالت محیط زیست را به صورت کامال علمی حل کنند، بلکه برای حل آن به سراغ راهکارهای مقطعی رفتند، در حالی که راهکار اساسی برای رفع این مشکالت، آموزش است.امروز دیگر برای آزمون و خطا کردن دیر است و برای اینکه هر چه بیشتر و بهتر بتوانیم در عین بهره برداری مناسب از محیط زیست از آن حفاظت کنیم به یک عزم جدی برای آموزش و فرهنگ سازی در این حوزه نیازمندیم.. بحران زیست محیطی فعلی را، جدا از ریشههای زیستشناسی و تجربی آن و آنچه در حوزه علوم طبیعی، زیستی و تکنولوژی مطرح میشود، میتوان با ریشه های عمیقتری پیوند زد و آن، تحلیل و تفسیر مسئله از نظر مبانی و رویکردهای فلسفی است.)محقق داماد2880،(هدف پژوهش حاضر تبیین بحران محیط زیستی حاضر با رویکرد فلسفی و بررسی نقش تعلیم و تربیت در حل این بحران با رویکرد فلسفی میباشد. پژوهش حاضر از نوع نظری بوده و روش تحقیق آن توصیفی تحلیلی می باشد و همچنین جمع آوری اطالعات به صورت فیش برداری از طریق اسناد کتابخانه ای است. یافته های پژوهش نشان دهنده این واقعیت مهم نسبت به اتفاقات به وجود آمده در حوزه ی محیط زیست می باشد که انسان و رفتار هایش عامل اصلی این وضعیت هستند و اگر قرار باشد تغییراتی در وضعیت محیط زیست ایجاد کنیم،باید ابتدا از طریق آموزش، تغییراتی در سطح آگاهی،نگرش و رفتار های محیط زیستی افراد ایجاد کنیم تا بتوانیم به نتیجه مطلوب برسیم.
