معناشناسی یکی از مباحث مهم ،علم زبان‌شناسی است ،که در پژوهش‌های لغت‌شناسی،معنای لفظ و پدیده‌های تحول معنایی مربوط به آن و علت‌های تحول موردبررسی قرار می‌گیرد و به کشف ساختار و اعمال معنا با جستجوی نقش و جایگاه یک کلمه در جمله با بررسی علمی می‌پردازد .ازآنجایی‌که صحیفه سجادیه یکی از متون دینی است که امام از کلماتی با هماهنگی و تناسب خاص در آن استفاده کرده است و شناختن این کلمات به کمک علم معناشناسی ،ما را در درک متن و واژه کمک می‌کند . این رساله درصدد آن هست تا با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی ،نمونه‌ایی از فعل‌‌های چهارده دعای نخست صحیفه سجادیه را انتخاب کرده و به بررسی آن‌ها ازنظر لغویون و شارحین و تفاسیر قرآنی و روایی پرداخته شود ،و به تأثیر انتخاب امام از گزینش این افعال در این دعا اشاره کند . بر پایه‌ی یافته‌های به‌دست‌آمده ،افعالی که در این دعا به‌کاررفته بیشتر ،از باب‌های افعال و تفعیل بوده است که بر معنای متعدی دلالت می‌کند ،و فعل ماضی بیشتر از فعل مضارع استفاده‌شده است که نشان از ثبات و پایداری معناست ،و شارحین بیشتر بر معنای تحت‌اللفظی فعل توجه کرده‌اند . و باب تفاعل یک‌بار استفاده‌شده است و انتخاب هر فعل باهدف و مقصود امام در جمله همراه بوده است .
