امروزه در آموزش آکادمیک ایران، شاهد تغییرات زیادی هستیم که در این راستا، تلاش های فراوانی با رویکرد ارتقا و بهبود کیفیت آموزش معماری انجام گرفته است؛ اما علی رغم تمامی تلاش ها، عدم هماهنگی و تناسب میان عوامل تاثیرگذار بر روند آموزش، همچون برنامه ریزی آموزشی، ساختار آموزش، شیوه ی آموزش، قابلیت و توانایی دانشجویان، قابلیت مجریان آموزش و همینطور فضای فیزیکی آموزش، دستیابی به اهداف مدنظر را دچار اختلال کرده است. از آنجا که اهداف محتوایی و عملی فرآیند آموزش، به مکانی مناسب جهت بروز رفتارهای مربوطه نیاز دارد، بنابراین نمی توان نقش اثرگذار محیط کالبدی و فیزیکی آموزش را در فرآیند ارتقا آموزش و یادگیری دانشجویان، نادیده گرفت. همچنین، بخش مهمی از مولفه های اثرگذار در رشد و قابلیت و استعدادهای دانشجویان معماری، با درک و فهم ایشان از معانی مرتبط با مصداق های مناسب معماری و در واقع، کسب تجربیات دیداری و یادگیری از طریق مشاهده، در ارتباط می باشد و تاثیر بسزایی در آینده ی شغلی آن ها دارد. از این رو، طراحان، باید شرایط مناسبی را در محیط فیزیکی آموزش که سبب دستیابی به اهداف فوق الذکر می گردد، فراهم نمایند.؛ اما امروزه با گسترش مراکز آموزش معماری در ایران و ایجاد تعداد زیادی از این فضاهای آموزشی در مکان های ناهماهنگ با نیازهای آن، نگرانی ناشی از تاثیر نامطلوب چنین محیط هائی را بر فرآیند آموزش و پرورش معماران، دوچندان می کند. لذا، پژوهش حاضر، با هدف سنجش قابلیت های محیطی با تاکید بر چیدمان، در کلاس های کارگاهی معماری، به عنوان پارامتری مهم در کالبد کلاس، بر بهبود عملکرد تحصیلی و شناختی (با تاکید بر توجه انتخابی) دانشجویان معماری و جهت پاسخ به دو سوال چگونگی تاثیر چیدمان کلاس های معماری بر عملکرد تحصیلی و عملکرد شناختی دانشجویان، با بهره گیری از علوم روانشناسی محیط و علوم رفتاری، نیازهای دانشجویان معماری در رابطه با قابلیت های محیط را مورد شناسایی قرار داده و به روش نمونه موردی در یک بستر توصیفی_تحلیلی، در محدوده ی مطالعاتی دانشگاه مازندران، به عنوان دانشگاه مادر در استان مازندران و پذیرنده ی دانشجوی معماری در مقاطع کارشناسی و کارشناسی ارشد، صورت پذیرفته است. پژوهش حاضر به دنبال انجام فرایندی معکوس در طراحی یک دانشکده می باشد؛ بدین صورت که فرایند طراحی از طراحی چیدمان کلاس آغاز شده و ب
