ساختارزدایی واژه ای است که دریدا با بکاربردن آن، سنت غرب را به گفتمانی فلسفی دوباره با خود دعوت می کند. ساختارزدایی نه به معنای روش به نوعی نحوه خوانش دریدا از متن است که تفسیری تازه از آن ارائه می دهد، متونی که وجوه پنهان مانده ی آن در خوانشی ساختارزدایانه بسط و گسترش می یابند. این رویکرد صرف نظر از حضور در ساحت متن، با ورود به نظام آموزشی و فرایند سبک تدریس رویکردهای آموزشی پیش از خود را به چالش می گیرد. ساختارزدایی در سبک تدریس به مثابه ی امری اثربخش در حوزه یادگیری، تفسیری نو از آموزشی خلاق ارائه کرده است. تا پیش از این مساله رویکرد غالب در سبک تدریس متعارف، با توجه به بحران عصر مدرن ،رویکردی مقتدرانه، استعلایی، صلب و بدون هیچ انعطافی در ترجیحات رفتاری و شخصیتی معلم بوده است که همین مساله به حتم در روش تدریس، نحوه گفتگو و ارتباط میان فراگیر و معلم تاثیرگذار است. اما جریان ساختارزدایی در سبک تدریس خواهان دگرگونی وضعیت فعلی است. با توجه به تفاوت هایی که میان سبک و روش تدریس وجود دارد، ما در نگارش حاضر برآنیم تا به وجوه فلسفی- روانشناختی سبک تدریس وکیفیت آن اشاره داشته و بپردازیم به این مساله که ساختارزدایی در سبک تدریس به مثابه ی بخشی از شخصیت معلم و توانایی های او در عرصه ی آموزش، نه تنها پتانسیل نظام آموزشی و تربیتی جوامع را ارتقا می بخشد،که به دنبال تغییر و دگرگونی اساسی در عرصه آموزش است. به روایت دریدا، در سبک تدریس ساختارزدا ، ویژگی های شخصیتی و رفتاری معلم در جهتی صورت بندی می شود که با سبک یادگیری فراگیر و راهبردهای آموزشی متکثر هم راستا بوده و به تحقق دیگری فراگیر، استقلال شخصیت، حس مسئولیت پذیری، درک خودهای حضوری فرد و بودن وی می انجامد.
