در دهه‌‌های اخیر شاهد ظهور جنبشهای اجتماعی مختلف در لیبرال دموکراسی های غربی بوده ایم؛ این جنبش ها ریشه در بحران نمایندگی دارند، بحرانی که به شکاف میان خواسته های شهروندان و نهادهای تصمیم گیری در دموکراسی های نمایندگی اشاره دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی این بحران و تحلیل مقایسه ای مشخصه های دو نوع جنبشِ غالب است که در واکنش به بحران مذکور ظاهر شدند. سوال اصلی پژوهش حاضر این است که جنبش های اجتماعی متاخر در لیبرال دموکراسی های غربی چه شباهت ها و تفاوت هایی باهم دارند؟ در پاسخ، فرضیه پژوهش این است که در شرایطی که نقطه اشتراک جنبشهای اجتماعی جدید و پوپولیستی در غرب را می توان در واکنش انها به بحران نمایندگی در نظام نهادیِ دموکراسی های لیبرال غربی دید، این دو نوع جنبش از منظر ایدئولوژی، سازمان، رهبری و نوع تلقی از جامعه سیاسیِ ایده آل با هم تفاوت می یابند. برای توجیه این فرضیه، یک چارچوب مفهومی ترکیبی به کار گرفته می شود که ارکان آن عبارتند از: «سیاست هویت» و «دوگانه ی کثرت گرایی و وحدت گرایی». بر طبق این چارچوب، رکن مشترک جنبش های اجتماعی متاخر را می توان «دغدغه هویتیِ» شناسایی از سوی ساختار نخبه گرایانه ی لیبرال دموکراسی دانست. در عین حال، چون برداشت این جنبش ها از «جامعه ایده آل» با هم تفاوت دارد، به لحاظ مشخصه های جنبشی و نتایج شان برای نظام دموکراتیک با هم تفاوت می یابند. روش تحقیق پژوهش به صورت توصیفی- تحلیلی می باشد و داده ها بر اساس مطالعه منابع کتابخانه ای گردآوری می شود.
