آموختن و تحصیل زبانو ادبیّات فارسی، یکی از اولویت های اصلی هرجامعه ایرانی است. بدین واسطه باید تلاش کرد و تحقق هرچه جامع تر این یادگیری را رقم زد. یرای این که این یادگیری به نحواحسن رخ دهد، لازم است که تا جای ممک مشکل ها و ایرادات موجود در امر آموزش برطرف گردد و یادگیری با دقت کامل تری متحقق گردد. برای انجام ای کار، بی تردید باید به آسیب شناسی به مثابه یک علم روی آورد. آسیب شناسی چنان که در ارتباط با بسیاری از علم مانند روان شناسی، مسائل اجتماعی، فرهنگی، تربیتی و ... کاربرد دارد، دراتباط با مساله خطیر تعلیم وتربیت نیز به کار می رود. ما در این پژوهش به وسیله این الگوهای آسیب شناسانه به سراغ کتاب های ادبی متوسطهاول خواهیم رفت و آنها را از منظر محتوایی و ظاهری مورد بررسی و آسیب شناسی قرار می دهیم تا از امر یادگیری این کتاب ها، مانع زادیی کرده باشیم. ما در فصل چهار به این مساله خطیر پرداختیم و به آسیب شناسی هرفصل از متاب های نام برده مشغول گشتیم و تا جایی که ممکن بود بهاین کار جامه عمل پوشنیدم. آسیب شناسی این فصل ها چنان که گفتیم از منظرهای محتوایی و ظاهری صورت پذیرفته است که جزئیات آن را در ادامه خواهید دید.
