ارتزهای پا با درجات مختلف سختی بهصورت گستردهای جهت درمان ناهنجاریها و آسیبهای اندام تحتانی مورد استفاده قرار میگیرند؛ اما اثر آن ها بر هماهنگی و تغییرپذیری مفاصل هنوزبه طور واضح بیان نشده است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر درجات متفاوت سختی کفی بر الگوی هماهنگی و تغییرپذیری بین مفصلی ناحیه پا طی فاز اتکای دویدن بود. 15 نفر مرد ورزشکار سالم برای شرکت در پژوهش داوطلب شدند. هماهنگی و تغییرپذیری با استفاده از روش فاز نسبی پیوسته طی دویدن با درجات متفاوت کفی )سخت، نیمه سخت و نرم( از دادههای سینماتیک تعیین شد. نتایج نشان داد کفی سخت، نرم و نیمه سخت در فاز 25 درصد اول مرحله اتکا فاز به ترتیب باعث افزایش 95 ،179 و 220 درصدی در فاز نسبی پیوسته بین مفصلی اینورژن: اورژن مچ پا و تارسومتاتارسال نسبت به شرایط دویدن بدون کفی شدند )001/0≥P .)نتایج بهطور کلی نشان داد درجات متفاوت سختی کفی میتواند از طریق تغییر در الگوی هماهنگی و تغییرپذیری بین مفاصل پا، مکانیک اندام تحتانی را تحت تأثیر قرار دهد. بنابراین توجه به درجه سختی کفی هنگام استفاده از وسایل ارتوتیکی اهمیت ویژه دارد. واژگانکلیدی: هماهنگی، تغییرپذیری، سختی کفی، دویدن
