فاطمه سالاری اسکر

سالانه شیوع آسیب در دوندگان را بین 37 تا 56 درصد گزارش کرده اند به طوری که تمرین طولانی مدت روی سطوح مصنوعی باعث افزایش شیوع آسیب های پرکاری می گردد به همین منظور افزایش درک مکانیسم ایجاد آسیب به ویژه روی سطوح تمرین بسیار ضروریست. بنابراین هدف از مطالعه حاضر تاثیر سطح ورزشی بر زوایای مفاصل اندام تحتانی و شتاب عمودی درشت نی حین فاز استقرار دویدن بود. 20 دونده ی تفریحی مرد سالم با فعالیت منظم در رشته های ورزشی شامل دویدن، از قبیل فوتبال، فوتسال و دو و میدانی به تصادف از بین آزمودنی های در دسترس انتخاب شدند. متغیر های کینماتیکی حرکت به وسیله پنج دوربین با فرکانس 200 فریم در ثانیه و به صورت سه بعدی ثبت شده بودند. در پژوهش حاضر از سه نوع سطح چمن مصنوعی، ماسه و کف پوش پی وی سی که دارای سفتی متفاوت بودند استفاده شده بود. فرایند اجرا به گونه ای بود که هر آزمودنی روی هر سطح با سرعت 2 ± 0.3 پنج کوشش صحیح را ثبت می کرد. پردازش اطلاعات و محاسبات سه-بعدی متغیر ها در نرم افزار متلب انجام شده بود و به منظور انجام محاسبات آماری ابتدا میانگین هر یک ازمتغیرهای وابسته طی پنج کوشش برای هر آزمودنی محاسبه شد، سپس برای میانگین این متغیرها روی هریک از سه سطح، آزمون آنالیز واریانس یک طرفه با مقادیر تکراری همراه با آزمون تعقیبی Bonferroni در سطح معناداری 05/0 انجام شد. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که اختلاف معناداری بین سطوح پی وی سی و ماسه در صفحه هوریزنتال زانو ( اوج چرخش داخلی و خارجی زانو) وجود دارد(P=0/020). همچنین در حرکات صفحه هوریزنتال ران (اوج چرخش داخلی و خارجی ران) تفاوت معناداری در سطوح پی وی سی – ماسه (P=0/000) و پی وی سی – چمن مصنوعی (P=0/000) نمایان شده است. به علاوه در متغیر شتاب عمودی درشت نی نیز معناداری بین سطوح پی وی سی – ماسه (P=0/001) و پی وی سی – چمن مصنوعی (P=0/003) نشان داده شده است. بنابر مکانیسم های متعددی که در بخش بحث مرتبط با هر متغیر شرح داده شده است استفاده از سطح چمن مصنوعی نسبت به سطوح کف پوش پی وی سی و ماسه توصیه می گردد. همچنین پیشنهاد می گردد دوندگان تفریحی از بین سطوح در دسترس فعالیت خود را روی سطح نرم تر که حتی الامکان خاصیت ارتجاعی داشته باشد انجام دهند. به علاوه ما توصیه می کنیم که افراد غیرورزشکار کمتر ورزش های سالنی انجام دهند و بیشتر از فعالیت ها