یکی از راههای انتقال معانی از سوی شاعران و نویسندگان، بهره گیری مطلوب و مفید از فرهنگ عامه است . باورهای عامیانه بیانگر عادات، عقاید و اعتقادات و طریقه زندگی توده مردم است. فردوسی و طبری از جمله شاعران و نویسندگان توانایی به شمار می آیند، که فرهنگ عامیانه و به تعبیری، سنت ها و آداب ورسوم ، باورها و معتقدات مردم زمان خود را ضمن آثارشان به یادگار گذاشته اند. از آن جا که آشنایی با این باورها هم به دلیل لزوم آگاهی از اعتقادات و فرهنگ پیشینیان و هم به جهت درک بهتر آثار شاعران و نویسندگان پارسی گوی ضرورت دارد ، این جستار که به روش توصیفی – تحلیلی سامان یافته، نیز به بررسی مقایسه ای فرهنگ عامیانه با محوریت مشاغل از بخش تاریخی شاهنامه فردوسی و تاریخ طبری می پردازد. از مقایسه ی حضور مشاغل در دوکتاب محل بحث شباهتهای زیادی در مورد شغلهای دولتی دیده می شود ؛ اما از حیث ذکر پیشه های آزاد یا غیر وابسته به دولت، درتاریخ طبری جز اشاره ای مختصر به کفشگر نشانی از مشاغل دیگر دیده نمی شود؛ اما در شاهنامه به صورت مفصلتری به این مؤلفه پرداخته شده است وآن هم به دلیل طبع و ذوق شاعرانه فردوسی است، چراکه شاعران به حسب حساسیتی که در طبع و ذوق خود دارند ، بیش از مورخان که به ثبت وقایع ناظرند تا پرداختن به حواشی، از فرهنگ عامه تأثیر می پذیرند. بنابراین به جرأت می توان گفت که فردوسی بیش از طبری به فرهنگ عامه از جمله پیشه ها توجه داشته و از آن در این اثر سترگ استفاده کرده است .
