محصولات تراریخته به موجودات زنده تراریخته و فرآوردههای ناشی از آن ها اطلاق می گردد. موجودات تراریخته مطابق تعریف محققان علوم زیستی، موجوداتی هستند که ژن یک موجود دیگر را طی روش های مهندسی ژنتیک با اهداف از پیش تعیین شده ای، از قبیل مقاومت به آفات و سموم، تولید دارو، افزایشِ تولید محصول و غیره دریافت می کنند. علی رغم پیشرفت های قابل توجهی که طی چند دهه اخیر در زمینه تولید محصولات تراریخته نظر همگان را به خود جلب ساخته، نگرانی های بسیاری نیز از قِبَل این پیشرفت ها ظهور پیدا کرده است. نگرانی هایی که از امنیت غذایی گرفته تا امنیت محیط زیستی و امنیت اقتصادی را نیز در بر می گیرد. از این رو پژوهش حاضر بر آن است تا با مطالعه پیرامون این محصولات و آثار مخربی که می توانند به همراه داشته باشند، نقش حقوق کیفری در کنترل این محصولات را بررسی نماید و به این سوال اصلی پاسخ دهد که آیا اساساً ضرورتی به مداخله کیفری در حوزه محصولات تراریخته وجود دارد یا خیر؟ روش انجام پژوهش حاضر توصیفی-تحلیلی بوده و محقق به روش کتابخانه ای با استفاده از کتب، مقاله ها، آراء و تحلیل و توصیف مباحث حقوقی به انجام تحقیق پرداخته است. با مطالعه در قوانین داخلی مشخص گردید که کشور ایران نیز همچون بسیاری از دولت های خارجی در جهت حفاظت از حقوق بنیادین مردم و محیط زیست، مداخله کیفری در حوزه فعالیت های مربوط به محصولات تراریخته را ضروری دانسته و از همین رو نسبت به برخی از تخطی های این حوزه اقدام به جرم انگاری کرده است. هر چند که تعیین این مقررات به جهت کلی گویی قانون با ابهامات زیادی همراه است. از طرفی با توجه به آثار خطرناک و ناشناخته و ماهیت ویژه ای که محصولات تراریخته دارا می باشند، به نظر می رسد مقررات کیفری فعلی پاسخگوی نگرانی ها موجود نمی باشد. لذا پیشنهاد می گردد تا با تکیه بر اصولی چون اصل احتیاط، مداخله های کیفری - از مرحله جرم انگاری گرفته تا فرآیند پاسخ دهی- نمود بارزتری در این حوزه پیدا کنند.
