ضیاء فلاح محمدی

سالمندان سطوح بالایی از هم انقباضی را در عضلات اندام تحتانی نشان می دهند که بیشتر برای جبران زوال اندام ها و کنترل حرکتی بهتر ظاهر می شود. راه رفتن عادی و بی نقص علاوه بر سلامت عوامل عصب عضله به سلامت شناختی و نیز خودکاری حرکت بستگی دارد؛ بنابراین می توان با به چالش کشیدن منابع اجرایی از طریق علامت گذاری ریتمیک شنیداری توجه فرد را به بیرون جلب کرده و فعالیت روزمره ایی چون راه رفتن را به خودکار و بدون تمرکز تغییر داد. روش ها: 30 مرد سالمند واجد شرایط در دامنه سنی 60 تا 75 ساله به طور داوطلبانه انتخاب و در 2 گروه کنترل (گروه بدون تمرین و گروه راه رفتن بدون علامت گذاری شنیداری) و 1 گروه جربی (راه رفتن با علامت گذاری شنیداری) تقسیم شدند. برای ارزیابی هم انقباضی عضله، الگوی فعالیت عضلات اندام تحتانی ازجمله: نعلی، ساقی قدامی، پهن داخلی، پهن خارجی و دوسر رانی طی 90 ثانیه راه رفتن با سرعت ترجیحی در پیش و پس آزمون مورد بررسی قرار گرفت. تمرینات به مدت 6 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه 20 دقیقه انجام شد. تحلیل داده ها با استفاده از مدل آنالیز کوواریانس و آزمون نا پارامتریک بوت استرپ در سطح معناداری 05/0 انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بعد از 18 جلسه تمرین، هم انقباضی در عضلات همکار بیشتر و عضلات موافق و مخالف کمتر شده، اما این یافته ها ازنظر آماری، معنادار نبوده است (05/0