ضیاء فلاح محمدی

هدف: سالمندان سطوح بالایی از هم انقباضی را درعضلات اندام تحتانی نشان می دهند، که بیشتر برای جبران زوال اندامها و کنترل حرکتی بهتر ظاهر می شود.راه رفتن عادی و بی نقص علاوه بر سلامت عوامل عصب عضله به سلامت شناختی و نیز خودکاری حرکت بستگی دارد. بنابراین می توان با به چالش کشیدن منابع اجرایی از طریق علامت گذاری ریتمیک شنیداری توجه فرد را به بیرون جلب کرده، و فعالیت رومزه ای چون راه رفتن را به خودکار و بدون تمرکز تغییر داد. روش ها: 30 مرد سالمند واجد شرایط در دامنه سنی 60 تا 75 ساله بطور داوطلبانه انتخاب و در 2 گروه کنترل (گروه بدون تمرین و گروه راه رفتن بدون علامت گذاری شنیداری)، و 1 گروه تجربی (راه رفتن با علامت گذاری شنیداری) تقسیم شدند. برای ارزیابی هم انقباضی عضله، الگوی فعالیت عضلات اندام تحتانی از جمله: نعلی، ساقی قدامی، پهن داخلی، پهن خارجی و دوسررانی در پیش و پس آزمون مورد یررسی قرار گرفت. تمرینات بمدت 6 هفته، 3 جلسه در هفته و هرجلسه 20 دقیقه انجام شد. تحلیل داده ها با استفاده از مدل آنالیز کوواریانس و آزمون ناپارامتریک بوت استرپ در سطح معناداری 05/0 انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بعد از 18 جلسه تمرین، هم-انقباضی در عضلات همکار بیشتر و عضلات موافق و مخالف کمتر شده، اما این یافته ها از نظر آماری، معنادار نبوده است( 05/0