راه رفتن در سالمندی تحت تاثیر فرآیندهای تخریبی حسی-حرکتی و همینطور شناختی می باشد. افزایش توجه به اندام ها حین فعالیت های ساده و خودکار مانند راه رفتن یکی از نتایج تغییرات سالمندی است که افزایش سطوح هم انقباضی عضلانی و تغییر رفتار کینماتیک را به عنوان مکانیزم جبرانی به دنبال دارد. لذا هدف از تحقیق حاضر اثر یک دوره تمرین راه رفتن با تحریکات ریتمیک شنیداری و دیداری به عنوان یک توجه بیرونی بر هم انقباضی عضلات اندام تحتانی و همچنین پارامترهای فضایی-زمانی راه رفتن سالمند می باشد، تا توجه به مفاصل و عضلات حین راه رفتن را حذف کرده و ناهنجاری هم انقباضی و تغییر رفتار کینماتیک بهبود یابد. روش ها: 48 مرد سالمند سالم (سن: 28/5±27/68; قد: 51/6±56/167; وزن: 05/9±25/77) بدون سابقه جراحی در اندام تحتانی و اختلال در راه رفتن بطور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. پس از همگن سازی، بطور تصادفی به 2 گروه کنترل (بدون تمرین، راه رفتن بدون مداخله) و 2 گروه تجربی (راه رفتن با تحریک ریتمیک شنیداری، راه رفتن با تحریک ریتمیک دیداری) تقسیم شدند. برای ارزیابی هم انقباضی، عضلات: ساقی قدامی، نعلی، پهن داخلی، پهن خارجی و دوسر رانی طی 90 ثانیه راه رفتن عادی در پیش و پس آزمون مورد بررسی قرار گرفت. همچنین برای بررسی مولفه های کینماتیک از جمله آهنگ راه رفتن، طول و زمان گام برداری، ویدیوی 3 کوشش 5 دقیقه ای راه رفتن با سرعت ترجیحی روی تردمیل توسط دوربین های موشن در پیش و پس آزمون ثبت شد. تمرینات به مدت 6 هفته، 3 جلسه درهفته و هر جلسه 20 دقیقه انجام شد. تحلیل داده ها توسط مدل آنالیز کوواریانس پارامتریک و بوت استرپ ناپارامتریک در سطح معناداری 05/0 انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که 6 هفته راه رفتن با تحریکات ریتمیک، بر هم انقباضی عضلات سالمند معنی دار نبود (05/0
P). نتیجه: نتایج نشان می دهد راه رفتن با تحریکات ریتمیک بر هم-انقباضی عضلات منتخب در سالمندی اولیه اثری نداشت. به نظر می رسد برای مشاهده تغییرات چشم گیر در الگوهای پیچیده عضلانی مدت زمان تمرین بیشتر (چه از نظر طول دوره و چه از نظر تعداد و زمان جلسات تمرین) مورد نیاز است، اما به دلیل ارتباطات قوی پالس های ریتمیک با حرکت تاثیر معنادار مثبتی بر
