الهه طالبی گرکانی

مقدمه و هدف: تمرین هوازی و مصرف پروتئین وی(Whey) به عنوان عوامل تقویت کننده سیستم آنتی اکسیدانی مطرح بوده و در کاهش عوارض ناشی از چاقی و اضافه وزن سهیم هستند. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین هوازی و مصرف پروتئین Whey بر سطوح پروتئینی کاتالاز (CAT)، سوپر اکسید دیسموتاز(SOD)، گلوتاتیون پرواکسیداز(GPX) و فاکتور رونویسی NRF2 بافت قلبی موش های صحرایی تغذیه شده با غذای پرچرب بود. روش شناسی: چهل سر رت نر نژاد ویستار به دو گروه تقسیم شدند: 1-رژیم غذایی نرمال (8 سر)، 2-رژیم غذایی پرچرب (32 سر). پس از 9 هفته، مجدداً موش های تغذیه شده با غذای پرچرب به 4 گروه مجزا (8 سر در هر گروه) تقسیم شدند: 1-کنترل، 2-مکمل پروتئین Whey ، 3-تمرین هوازی، 4-مکمل پروتئین Whey + تمرین هوازی. تمرین هوازی به مدت 10 هفته با سرعت 21 متر در دقیقه با شیب 15 درصد برای 60 دقیقه در روز و 5 روز در هفته انجام شد. به موش های گروه های دریافت کننده مکمل مقدار 05/2 گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن پروتئین Whey به صورت تغذیه دهانی (گاواژ) داده شد. برای سنجش سطوح پروتئینی CAT ، SOD، GPX و فاکتور رونویسی NRF2 و سطوح H2O2 از روش الایزا استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون t مستقل (مقایسه گروه کنترل نرمال و کنترل غذای پرچرب) و آنالیز واریانس دوطرفه تجزیه تحلیل شدند. نتایج: نتایج آزمون t مستقل نشان داد در گروه کنترل غذای پرچرب مقادیر وزن بدن در هفته نهم، وزن نهایی، شاخص توده بدن و سطوح H2O2 به صورت معنی داری نسبت به گروه تغذیه شده با غذای نرمال بالاتر بود (05/0>P). همچنین مصرف غذای پرچرب سطوح پروتئینی GPX، SOD و فاکتور رونویسی NRF2 در عضله قلبی موش ها را کاهش داد. با توجه به نتایج آزمون آنالیز واریانس دوطرفه مشخص شد که گروه های تمرین کرده (تمرین غذای پرچرب و تمرین غذای پرچرب + پروتئین Whey) وزن نهایی و H2O2 پائین تری نسبت به گروه های تمرین نکرده داشتند. همچنین درگروه های تمرین کرده سطوح GPX، SOD و فاکتور رونویسی NRF2 بالاتر از گروه های تمرین نکرده (کنترل غذای پرچرب و پروتئین Whey + غذای پرچرب) بود. تفاوت معناداری در سطوح CAT بین گروه های تمرین کرده و تمرین نکرده مشاهده نشد. مقادیر کمتری از GPX، SOD و فاکتور رونویسی NRF2 در گروه های بدون مکمل (کنترل غذای پرچرب و تمرین غذای پرچرب) در مقایسه با گروه های مصرف کنن