زمینه و هدف: نوآرایی نامناسب بافت چربی طی افزایش کالری دریافتی با اختلالات متابولیکی همراه است. تمرینات ورزشی هوازی با تأثیر بر بافت چربی از این اختلالات جلوگیری می کنند، اما هنوز سازوکار این تغییرات مشخص نیست. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر تمرین هوازی (تداومی و تناوبی) با و بدون مصرف غذای پرچرب بر نوآرایی بافت چربی می باشد. روش کار: سی سر موش صحرایی نر ویستار 4-6 هفته ای (میانگین و خطای استاندارد: 73/3±2/176گرم) پس از 10 هفته رژیم غذایی پرچرب (62% کیلوکالری از چربی) یا نرمال به 6 گروه تقسیم شدند: 1-غذای نرمال، 2-تمرین تداومی+غذای نرمال، 3- تمرین تناوبی+غذای نرمال، 4-غذای پرچرب، 5-تمرین تداومی+غذای پرچرب و 6-تمرین تناوبی+غذای پرچرب. حیوانات در گروه های تمرینی به مدت 10 هفته (تواتر 5 جلسه در هفته). تمرین تداومی (54 دقیقه با سرعت 20 متر در دقیقه) و تمرین تناوبی با شدت بالا (6 وهله ی 3 دقیقه ای با سرعت 40 متر در دقیقه و 3 دقیقه ریکاوری فعال با سرعت 20 متر در دقیقه) با شیب 15 درصد را بر روی تردمیل انجام دادند. تعداد و اندازه سلول های چربی با استفاده از روش استریولوژی، چگالی مویرگی با استفاده از ایمنوفلورسنس و قطبیت ماکروفاژها با استفاده از روش ایمنوهیستوشیمی اندازه گیری شد. نتایج: نتایج نشان داد که غذای پرچرب موجب افزایش معنی دار وزن بدن، توده چربی، متوسط حجم سلول، تعداد ماکروفاژهای M1 و حجم کل عروق، کاهش چگالی مویرگی و تعداد ماکروفاژهای M2 در هر دو بافت چربی زیرجلدی و احشایی (مزنتریک) می شود و تأثیری بر تعداد کل سلول های چربی ندارد. از طرف دیگر، تمرینات ورزشی تداومی و تناوبی موجب معکوس شدن تغییرات مورفولوژیکی ناشی از غذای پرچرب در هر دوی بافت چربی زیرجلدی و احشایی شد. اما در مقایسه با تمرینات تداومی، تمرینات تناوبی با شدت بالا در بهبود چاقی ناشی از غذای پرچرب مؤثرتر بود. نتیجه گیری: در کل نتایج پیشنهاد می نماید که تمرینات ورزشی تداومی و تناوبی موجب بهبود در نوآرایی بافت چربی حین مصرف غذای پرچرب می شود. همچنین در مقایسه با تمرین تداومی، تمرین تناوبی با شدت بالا موجب بهبود بیشتر اختلال بافت چربی از تغذیه پرچرب تأکید دارد.
