الهه طالبی گرکانی

مقدمه و هدف: تولید و تراوایی گلیسرول از بافت چربی به سمت کبد نقش کلیدی در تنظیم هموستاز چربی و گلوگز دارد. پروتئین های آکواپورین7 (AQP7) بافت چربی و آکواپورین9 (AQP9) بافت کبد از اعضای خانواده آکواگلیسروپورین ها نقش مهمی را در انتقال گلیسرول از بافت چربی به کبد ایفاء می کنند. هدف مطالعه ی حاضر ارزیابی تاثیر تمرین تداومی هوازی و تناوبی شدید بر مقادیر AQP7 بافت چربی و AQP9 بافت کبد موش های صحرایی تغذیه شده با غذای پرچرب بود. مواد و روش ها: 48 سر موش صحرایی نر ویستار (6-4 هفته ای) به صورت تصادفی ابتدا به دو گروه غذای نرمال (24سر) و غذای پرچرب (24سر) و 10 هفته بعد از مداخله غذایی، گروه ها مجددا به سه گروه کنترل (8 سر)، تمرین تناوبی (8 سر) و تمرین هوازی (8 سر) تقسیم شد. برنامه ی گروه های تمرین هوازی شامل دویدن با سرعت 20 متر در دقیقه و برنامه تمرین تناوبی شدید شامل 6 وهله فعالیت 3 دقیقه ای (40 متر در دقیقه) و فاصله استراحت 3 دقیقه (10 متر در دقیقه) به مدت 10 هفته (5 روز در هفته) بر روی نوارگردان جوندگان با شیب 15% بود. مقادیر AQP7 بافت چربی، AQP9 بافت کبد و انسولین پلاسمایی به روش الایزا اندازه گیری شد. سطوح گلوکز، انسولین، پروفایل لیپیدی پلاسما و شاخص مقاومت به انسولین نیز بررسی شد. یافته ها: مصرف غذای پرچرب باعث افزایش وزن بدن، وزن چربی اپیدیدیمال و زیرپوستی، وزن کبد، سطوح انسولین پلاسما و شاخص مقاومت انسولینی شد (05/0P<). مصرف غذای پرچرب همچنین باعث کاهش معنی دار مقادیر AQP7 بافت چربی اپیدیدیمال (003/0P=) و زیرپوستی (009/0P=) و کاهش میزان AQP9 بافت کبد (117/0= P) شد. تمرین هوازی باعث افزایش مقادیر AQP7 بافت چربی اپیدیدیمال (003/0P=)، اما هر دو نوع تمرین هوازی (0001/0> p) و تناوبی شدید (001/0=P) باعث کاهش میزان این پروتئین (AQP7) در بافت چربی زیرپوستی شدند. اثر تعاملی غذای پرچرب و تمرین هوازی بر مقادیر آکواپورین9 بافت کبد معنی دار بود (010/0P= ). تمرین تناوبی شدید نیز باعث کاهش مقادیر آکواپورین9 بافت کبد شد (037/0P= ). برنامه های تمرینی منجر به بهبود سطوح گلوکز، انسولین، پروفایل لیپیدی پلاسما و شاخص مقاومت به انسولین شد (05/0P<). نتیجه گیری: این نتایج نشان می دهد تمرینات ورزشی ممکن است با افزایش مقادیر AQP7 بافت چربی اپیدیدیمال و کاهش میزان AQP7 بافت چربی زیرپوستی و AQ