افت عملکردهای حرکتی از جمله قابلیت حفظ تعادل از جمله مسائل و مشکلات اجتناب ناپذیر در دوره ی سالمندی است. هدف از مطالعه ی حاضر بررسی اثر هم زمانی موزون علامت دیداری بر تعادل ایستا و پویای سالمندان بود. بدین منظور 25 مرد سالمند سالم بدون سابقه ی بیماری های خاص سیستم عصبی و جراحی های خاص در اندام تحتانی به طور داوطلبانه وارد روند پژوهش شدند. آزمودنی ها به طور تصادفی در دو گروه دوازده و سیزده نفره ی کنترل و تجربی قرار گرفتند. تمرینات گروه تجربی به صورت هم زمانی موزون علامت دیداری با راه رفتن بود و تمرینات گروه کنترل به صورت راه رفتن بدون هیچ گونه محرک بود. پروتکل تمرینی برای هردو گروه به مدت شش هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه 20 دقیقه انجام شد. قبل و بعد از تمرینات متغیرهایی همچون سطح و مسافت مرکز فشار برای تعادل ایستا و دامنه ی مرکز فشار در دو مسیر قدامی-خلفی و داخلی-خارجی برای تعادل پویا محاسبه شد. به منظور تجزیه و تحلیل یافته های پژوهش از آزمون تی زوجی و تی مستقل در نرم افزار SPSS نسخه ی 21 استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد هم زمانی موزون علامت دیداری موجب بهبود معنی دار دامنه ی مرکز فشار در مسیر داخلی-خارجی نسبت به راه رفتن بدون تحریک شد (05/0P<). با این وجود تحریک موزون دیداری نه تنها تأثیر معنی داری بر سطح و مسافت مرکز فشار نداشت، بلکه تفاوت معنی داری نیز با گروه راه رفتن نداشت (05/0P>). از طرفی هم زمانی موزون علامت دیداری با وجود تأثیر معنی دار بر دامنه ی مرکز فشار در مسیر قدامی-خلفی اما تفاوت معنی داری با راه رفتن بدون تحریک نداشت. نتایج پژوهش نشان داد شش هفته تمرین هم زمانی موزون علامت دیداری با راه رفتن می تواند روش مؤثری بر بهبود تعادل پویای سالمندان باشد.
