منصور اسلامی

یافته های تحقیقات پیشین نشان داده است که دویدن با الگوهای مختلف فرود اثرات متفاوتی بر عملکرد و آسیب ورزشکاران دارد، چنانچه آسیب های متفاوت در الگوهای مختلف فرود پا گزارش شده است. همچنین عملکرد افرادی که با الگوهای مختلف می دویدند متفاوت بود. با وجود این، مکانیزم های اثرگذاری این الگو ها هنوز روی آسیب و عملکرد به درستی مشخص نشده است. از طرفی متغیرهای مورد استفاده در مطالعات قبلی فقط یک بخش( عملکرد یا آسیب) را مورد بررسی قرار داده اند. از این رو یافتن شاخص مناسبی برای پوشش دادن به هر دو بخش از قبیل بررسی توان مفصلی اهمیت دارد. بنابراین هدف از این پژوهش، تأثیر الگوی دویدن بر توان مفصلی مچ پا در فاز استقرار دویدن بود. در این پژوهش دو فرضیه مورد بررسی قرار گرفت. فرضیه اول، میانگین توان مفصلی بین سه الگوی دویدن اختلاف وجود دارد و فرضیه دوم، تأثیر الگوی دویدن بر میانگین توان مفصل مچ پا درهر چهار زیرفاز استقرار دویدن اختلاف وجود دارد. تعداد 17 نفر از دانشجویان دختر رشته تربیت بدنی دانشگاه مازندران به عنوان دانشجویان فعال سالم به شیوه ی در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی ها پس از بدست آوردن ریتم طبیعی دویدن خود در پنج کوشش صحیح و متوالی اقدام به دویدن به سه الگو نمودند. سرعت دویدن آزمودنی ها در بازه m/s 3 تا m/s4 با استفاده از کرنومتر کنترل شد. الگوی فرود پا به صورت بصری از طریق مشاهده ی اولین نقطه برخورد پا با صفحه نیروسنج و هم چنین نمودار نیروی عکس العمل عمودی صفحه ی نیروسنج کنترل شد. بعد از همزمان سازی صفحه نیروسنج با دوربین های ویدئویی، نیروی 10 نیوتنی به منظور تعیین شروع و پایان مرحله ی اتکا مورد استفاده قرار گرفت. داده های نیروی عکس العمل با استفاده از صفحه نیرو ثبت شد. داده های خام پس از ثبت به وسیله نرم افزار Simi Motion استخراج و سپس به محیط نرم افزار MATLAB انتقال داده شد و با استفاده از روش فیلتر باترورث مرتبه دوم با فرکانس برشی تعیین شده از روش تحلیل باقیمانده پالایش گردیدند. به منظور تجزیه و تحلیل داده های مرتبط با توان مفصلی آزمودنی ها در چهار زیرفاز استانس، روش تحلیل واریانس با داده های تکراری دو طرفه در سطح آلفای 5٪ با استفاده از نسخه 22 نرم افزار spss انجام گرفت. یافته های پژوهش حاضر به شرح زیر است، که میانگین سه الگوی دویدن در سه سطح حرکتی اختلاف معناداری را نشا