سابقه و هدف: اثر دویدن پابرهنه و دویدن با کفش های مینیمال همچنان به عنوان موضوعی چالش برانگیز مطرح است. هدف این مطالعه بررسی توان و انتقال انرژی مفاصل اندام تحتانی حین دویدن پابرهنه و با دو کفش مینیمال با سفتی متفاوت است. مواد و روش ها: پانزده آزمودنی مرد سالم در سه شرایط دویدن پابرهنه و دو کفش مینیمال مسیر 15 متری آزمایشگاه را دویدند. داده های کینماتیکی و کینتیکی بوسیله پنج دوربین ویدیویی و یک تخته نیروسنج به صورت هم زمان جمع آوری شدند. بوسیله روش دینامیک معکوس توان مفصلی و ضریب جبران انرژی مکانیکی به عنوان شاخص انتقال انرژی محاسبه گردید. یافته ها: هر دو کفش توان مفصل مچ پا را در مقایسه با دویدن پابرهنه در سطح ساجیتال افزایش دادند و در سطح فرونتال کفش PVC توان مثبت را نسبت به کفش نانو و پابرهنه کاهش داد. در مفصل زانو کفش PVC مقادیر توان بالاتری را در سطح فرونتال و ساجیتال نسبت به دویدن پابرهنه نشان داد. کفش نانو فقط توان مثبت بالاتری در سطح ساجیتال نسبت دویدن پابرهنه داشت. در مچ پا، دویدن پابرهنه انتقال انرژی کانسنتریک بالاتری در سطح ساجیتال نسبت دویدن با کفش داشت. همچنین انتقال انرژی دویدن پابرهنه در سطح هوریزنتال در هر دو حالت اکسنتریک و کانسنتریک بیشتر از کفش PVC بود. انتقال انرژی اکسنتریک کفش نانو در این سطح کمتر از دویدن پابرهنه بود. نتیجه گیری: دویدن پابرهنه هم به لحاظ عملکردی و هم از نظر آسیب شناختی عملکرد بهتری نسبت به دو کفش مینیمال داشت. هرچند نتایج کفش مینیمال با زیره سفت تر (کفش نانو) شباهت بیشتری به دویدن پابرهنه داشت. توصیه می شود دوندگان به منظور کاهش آسیب و بهبود عملکرد، دویدن پابرهنه را در برنامه تمرینی خود لحاظ نمایند و بهتر است کفش های مینیمالی را انتخاب کنند که بیشتر دویدن پابرهنه را تقلید می کنند.
