قابلیت علامتدهی مدلهای ارزشگذاری در تعیین سهام زیرِ قیمت و بالای قیمت و کارایی نسبی مدلهای نوینی مثل مدل سود باقیمانده و مدل اختیارات سرمایهگذاری با توجه به اینکه نیازمند اطلاعات ورودی بیشتر و محاسبات پیچیدهتر در مقایسه با مدلهای سنتی (قیمت به سود، قیمت به ارزش دفتری، و بازده نقدی) میباشند همواره مورد توجه و سؤال محققان و سرمایهگذاران بوده است. بر این اساس در تحقیق حاضر، سعی گردید تا با بررسی و مقایسۀ مدلهای فوقالذکر، بویژه مدل اختیارات سرمایهگذاری و محاسبۀ ارزش اختیارات سرمایهگذاری با استفاده از مدل پیچیده بلک و شولز، ارزشمندی اطلاعات و محاسبات بیشتر و پیچیدهتر مدلهای نوین ارزشگذاری مورد ارزیابی قرار گیرد. به جهت وجود شواهدی مبنی بر وجود فراواکنشی در بازار سرمایۀ ایران، پژوهش حاضر در قالب راهبرد معکوس سرمایهگذاری صورت پذیرفت. 1388 و محدوده بورس اوراق بهادار تهران انتخاب شد. - جهت پاسخگویی به سؤال پژوهش، دوره شش سالۀ 1393 1383 برای 90 شرکتی - جهت بدست آوردن ورودیهای مدلهای نوین، دادههای مورد نیاز در طول دوره پنج سالۀ 1387 که با اجرای روش نمونهگیری حذف سیستماتیک انتخاب شده بودند، گردآوری و متغیرها محاسبه گردید. با بکار بستن رویکردی کاربردی و با ایجاد سبدهایی از سهام زیرِقیمت و بالایِ قیمت بر مبنای علامتهای کسب شده از هر یک از مدلها در دورههای زمانی مختلف سه، شش، و دوازده ماهه، عملکرد مدلها مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفت. معیارهای اصلی تعیین عملکرد عبارت بودند از: بازده اضافی، نسبت اطلاعات، سود اضافی، و ضریب اطلاعات. یافتهها نشان داد که با بکارگیری راهبرد معکوس 1) هیچیک از مدلهای مورد بررسی قابلیت کسب بازدهی اضافی ندارند به استثنای مدل سود نقدی در وضعیت فروش، 2) هیچیک از مدلها بجز مدل اختیارات سرمایهگذاری عملکرد یکنواختی در شناسایی سهام برنده و بازنده ندارند، 3) مدلهای سنتی، برخلاف مدلهای نوین، از عملکرد یکنواختی در طول دوره تحقیق برخوردارند، 4) مدلهای نوین از سودآوری کمتری برخوردارند، 5) ارتباطی میان طول دوره زمانی و عملکرد مدلها مشاهده نشد بجز اینکه با افزایش طول دوره، عملکرد مدلهای نوین ضعیفتر شد.
