دولتها و نهادهای نظارتی مدام در تلاش برای بهبود کیفیت و رقابت در حسابرسی هستند و حسابرسی مشترک یکی از را ههای دستیابی به این هدف میباشد . هرچند حسابرسی مشترک چندین دهه است که در کشورهای متعددی بهکار گرفته شده لیکن در ایران کمتر مورد استفاده قرار گرفته است. با توجه به اینکه ساز و کار قانونی برای حسابرسی مشترک در ایران وجود دارد، چرایی عدم اجرای آن توسط مؤسسههای حسابرسی در این پژوهش مورد سؤال قرار میگیرد. این پژوهش درصدد است علل و موانع عدم توسعهی حسابرسی مشترک در ایران را مورد بررسی قرار دهد. برای دستیابی به این هدف، الگوی مفهومی و 29 سوال پژوهش طراحی گردید. با استفاده از روش گلوله برفی پرسشنامهای برای اعضای منتخب جامعه حسابداران رسمی ایران ارسال و 127 پاسخ دریافت شد. سپس داد ههای پژوهش با استفاده از روشهای آماری مقایسهی میانگینها ) آزمون t تکنمونهای و دونمونهای( و کایدو آزمون گردید و آزمون فریدمن نیز جهت بررسی یکسان بودن اولویتبندی استفاده شد. با توجه به نتایج به دستآمده، به ترتیب قوانین و مقررات حاکم بر مؤسسههای حسابرسی، ساختار و ویژگ یهای فرهنگی کشور، پژوهشهای ناکا فی و عدم آشنایی با حسابرسی مشترک، عدم هماهنگی بین مؤسسههای حسابرسی، مسائل مربوط به بازا رکار حسابرسی و عدمقطعیت آن، عدمتما یل و ا عتماد به توسعهی حسابرسی بخش خصوصی و کاهش کیفیت و استقلال حسابرس به عنوان موانع توسعهی حسابرسی مشترک در ایران شناسایی گردید. بررسی تاثیر عوامل شخصی و محیطی پاس خدهندگان بر نوع نگرش آنها نسبت به موانع حسابرسی مشترک نشان میدهد که نوع اشتغال پاسخدهندگان بر نگرش آنها نسبت به موانع اثر گذاشته است.
