ساختار مالکیت، با توجه به استعداد آن در تخفیف و یا تشدید مشکل نمایندگی، تاثیرات متفاوتی بر ریسک اختصاصی و در نتیجه عملکرد شرکت ها بر جای می گذارد. تئوری نمایندگی، تاثیر راهبری شرکتی بر عملکرد شرکت را به خوبی روشن ساخته است. ادبیات راهبری شرکتی نیز تاثیر بسیاری از مولفه های آن بر ریسک اختصاصی و در نهایت عملکرد شرکت ها شناسایی نموده است. پژوهش حاضر تاثیر ساختار مالکیت (تمرکز مالکیت، مالکیت سرمایه گذاران نهادی و وجود سهام دار کنترل کننده) و سازوکارهای مدیریتی راهبری شرکتی شامل ویژگی های هیات مدیره (اندازه و استقلال) و مدیرعامل (دوگانگی، نفوذ و مدت تصدی) بر ریسک پذیری شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران را مورد بررسی قرار می دهد. در این پژوهش انحراف معیار باقی مانده مدل سه عاملی فاما و فرنچ (ریسک غیر سیستماتیک) به عنوان جانشین ریسک پذیری شرکت در نظر گرفته شده است. با بررسی 127 شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران طی دوره زمانی 1387 تا 1392 و با بهره گیری از تحلیل رگرسیونی پانل دیتا، نتایج پژوهش نشان می دهد، مالکیت سرمایه گذاران نهادی، وجود سهام داران کنترل کننده، اندازه و استقلال هیات مدیره و نفوذ مدیرعامل بر ریسک پذیری شرکت ها تاثیرگذار بوده، لکن شواهدی حاکی از تاثیر تمرکز مالکیت و مدت تصدی و دوگانگی نقش مدیرعامل بر ریسک پذیری مشاهده نگردید.
