همگام با افزایش جمعیت و بهره برداری روزافزون و نادرست از منابع محدود، آسیب ها و مخاطرات زیست محیطی ابعاد پیچیده تری پیدا کرده است که نیازمند رسیدگی های فوری است. کاسپین نیز به عنوان بزرگ ترین دریاچه جهان، از این قاعده مستثنی نیست. به رغم اقداماتی که در چند دهه اخیر در راستای ایجاد همگرایی و مقابله با مخاطرات زیست محیطی این دریا توسط دولت های ساحلی و نهادها و سازمان های بین المللی صورت گرفته است، تغییر چندانی در شرایط کلی آن شاهد نیستیم. در این شرایط، این پرسش مطرح است که پیش گیری و مقابله با مخاطرات زیست محیطی دریای کاسپین، چگونه می تواند به همگرایی منطقه ای منجر شود؟ فرضیه پژوهش این است که تلاش برای پیش گیری و کنترل مخاطرات زیست محیطی کاسپین از رهگذر ایجاد همگرایی زیست محیطی، به همگرایی منطقه ای منجر می شود. هدف پژوهش تاکید بر نقش کلیدی جامعه در مبارزه با مخاطرات زیست محیطی کاسپین و ایجاد همگرایی در این حوزه است. بدین منظور، این پژوهش در چارچوب نظریه نوکارکردگرایی و از طریق کاربست روش توصیفی-تحلیلی به پیش برده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد با بهره گیری از دیپلماسی عمومی زیست محیطی و عناصر تاثیر گذاری چون رسانه ها، سمن های ملی و بین المللی و نهادهای آموزشی، دینی و حکومت و سازمان ها و نهادهای بین المللی، جامعه پذیری زیست محیطی کشورهای ساحلی کاسپین، همگرایی زیست محیطی و متعاقبا همگرایی منطقه ای می تواند محقق شود.
