شهرام احمدی

آموختن و تحصیل زبانو ادبیّات فارسی، یکی از اولویت های اصلی هرجامعة ایرانی است. بدین واسطه باید تلاش کرد و تحقق هرچه جامع تر این یادگیری را رقم زد. یرای این که این یادگیری به نحواحسن رخ دهد، لازم است که تا جای ممک مشکل ها و ایرادات موجود در امر آموزش برطرف گردد و یادگیری با دقت کامل تری متحقق گردد. برای انجام ای کار، بی تردید باید به آسیب شناسی به مثابة یک علم روی آورد. آسیب شناسی چنان که در ارتباط با بسیاری از علم مانند روان شناسی، مسائل اجتماعی، فرهنگی، تربیتی و ... کاربرد دارد، دراتباط با مسالة خطیر تعلیم وتربیت نیز به کار می رود. ما در این پژوهش به وسیلة این الگوهای آسیب شناسانه به سراغ کتاب های ادبی متوسطةاول خواهیم رفت و آنها را از منظر محتوایی و ظاهری مورد بررسی و آسیب شناسی قرار می دهیم تا از امر یادگیری این کتاب ها، مانع زادیی کرده باشیم. ما در فصل چهار به این مسالة خطیر پرداختیم و به آسیب شناسی هرفصل از متاب های نام برده مشغول گشتیم و تا جایی که ممکن بود بهاین کار جامة عمل پوشنیدم. آسیب شناسی این فصل ها چنان که گفتیم از منظرهای محتوایی و ظاهری صورت پذیرفته است که جزئیات آن را در ادامه خواهید دید.