اگر چه مسئله معناداری زندگی و پوچ بودن آن از گذشته دور مورد توجه اندیشمندان بوده است اما از زمان ظهور علم جدید بار دیگر این مسئله مورد توجه متفکران قرار گرفته است. علم جدید به معنای آن بخش از ظرفیت ها معرفتی بشر است که با تکیه بر مشاهده و آزمون به مطالعه امور عالم می پردازد. با نظر به برخی عملکرد اصحاب دین و اندیشه در قرون وسطی و نیز موفقیت چشمگیر علم جدید چه در حوزه نظر و چه در حوزه عمل سبب شد تا دیدگاهی موسوم به علم زدگی نزد برخی اندیشمندان علوم جدید به وجود آید. این دیدگاه بیان می نماید روش علمی تنها روش کسب معرفت است. حال در مقاله حاضر هدف نویسندگان بررسی تاثیر و نقش علم زدگی در زمینه سازی پوچی و فقدان معنای زندگی انسان است. این قاله با روش توصیفی-تحلیل انجام شده است و نتیجه آن نشان می دهد که علم جدید فی نقسه چالشی برای معناداری زندگی نبوده و قرینه ای برای پوچی زندگی انسان و نفی هدفمدی زندگی نیست بلکه صرفا به قیمت علم زدگی می تواند هدفمندی زندگی را نفی کند. از این رو علم زدگی مهم ترین عاملی است که به عنوان تفکر نظری درباره دانش تجربی برای نفی معنا و بی هدفی زندگی را نشان می دهد.
