هدف پژوهش حاضر مقایسه نگرش معلمان آموزش عادی و آموزش ویژه در اجرای برنامه درسی فراگیر دانش آموزان دارای آسیب شنوایی می باشد. روش پژوهش توصیفی از نوع علی-مقایسه اای است. جامعه آماری پژوهش، شامل تمامی معلمان شاغل به کار آموزش عمومی دارای دانش آموز آسب دیده شنوایی و معلمان آموزش ویژه در مدارس ناشنوایان استان مازندران در سال تحصیلی 98-97 بودند که با استفاده از شیوه نمونه گیری تصادفی 60 نفر از معلمان شاغل به تدریس در دو گروه از معلمان ویژخ و عادی انتخاب شده اند. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه نگرش سنجی آموزش فراگیر استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات نیز از روش های آمار توصیفی(میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی(ضرایب همبستگی پیرسون و آزمون تی مستقل) استفاده شد. نتایج نشان داد که بین نگرش معلمان آموزش های عادی و معلمان آموزش ویژه در اجرای برنامه درسی فراگیر دانش آموزان با آسیب شنوایی تفاوت معناداری وجود دارد و در ابعاد مختلف معلمان ویژه از نگرش بهتری نسبت به معلمان عادی برخوردارند.
