علیرغم اینکه افزایش فعالیت بدنی در میان مردم تبدیل به یکی از اولویتهای بهداشت عمومی شده است، میزان فعالیت بدنی افراد پایین و ناکافی است. در این میان پیادهروی رایجترین و قابلدسترسترین نوع فعالیت بدنی است که تقریباً تمامی گروههای سنی بدون پرداخت هزینه میتوانند از آن بهرهمند گردند. این پژوهش باهدف اصلی، بررسی اثرات محیط انسانساخت در میزان پیادهروی افراد در منطقه 7 تهران انجام گردید. روش تحقیق توصیفی و تحلیلی است. جمعآوری اطاعات به دو صورت اسنادی و میدانی انجام گرفت. جامعه آماری این تحقیق شامل افراد بالای 15 سال منطقه 7 تهران و حجم نمونه از طریق فرمول کوکران 384 نفر به دست آمد. واحد تحلیل فرد و سطح تحلیل محله میباشد. فرایند کار در دو مرحله کلی انجام گرفت: در مرحله اول ابتدا محلات منطقه 7 تهران بر اساس شاخص پیاده مداری، در سه سطح محلات باقابلیت پیاده مداری بالا، قابلیت پیاده مداری متوسط و قابلیت پیاده مداری پایین طبقهبندی گردید. سپس در مرحله بعد میزان پیادهروی افراد در داخل محدوده محله خود از طریق پرسشنامه و خود اظهاری پاسخگویان به دست آمد. نتایج حاصل نشان داد که تفاوت معناداری بین میزان پیادهروی ساکنان محلات باقابلیت پیاده مداری متفاوت وجود دارد. به این صورت که افراد ساکن در محلات باقابلیت پیاده مداری بالا در محدوده محله خود، بیشتر اقدام به پیادهروی میکنند. همچنین نتایج حاکی از این است که بین تراکم مسکونی و پیوستگی خیابانی با پیادهروی ارتباط معنادار وجود دارد ولی ارتباطی بین اختلاط کاربری و میزان پیادهروی افراد وجود ندارد.
