|
عنوان
|
اثرات دو نوع ریکاوری فعال با و بدون کراتین بر شاخص های التهابی و عملکرد بدنی زنان جوان متعاقب وهله های شنای بیشینه
|
|
نوع پژوهش
|
مقاله چاپ شده
|
|
کلیدواژه‌ها
|
التهاب عروقی، مولکول های چسبان عروقی، مکمل کراتین، ریکاوری فعال، عملکرد بدنی، شنای تناوبی
|
|
چکیده
|
زمینه و هدف: هدف از این تحقیق بررسی اثرات ریکاوری فعال داخل و خارج آب با و بدون مصرف کراتین منوهیدرات بر برخی شاخص های التهابی و عملکرد بدنی پس از شش وهله شنای تناوبی بیشینه در زنان جوان بود. روش بررسی: در یک پژوهش نیمه تجربی 16 شناگر سالم غیرنخبه به طور تصادفی به دو گروه ریکاوری فعال داخل و خارج تقسیم شدند و شش وهله شنای سرعتی 50 متر را با فاصله استراحتی 120 ثانیه ای به صورت فعال در داخل و خارج آب اجرا کردند. آزمودنی ها، چهار بار در روز به مدت شش روز مکمل گیری شدند. تجزیه و تحلیل دادهها با استفاده از آنالیز واریانس دو طرفه و آزمون بونفرونی همچنین، آزمون t مستقل در سطح 05/0P< انجام شد. یافتهها:. نتایج نشان داد بین اثر ریکاوری داخل آب یا خارج آب بر میزان IL-6(110/0P=) و VCAM1(622/0P=) متعاقب اجرای وهلههای مکرر شنای تناوبی بیشینه تفاوت معنیداری مشاهده نشد. با وجود این، سطوح IL-6 (042/0P=) و VCAM1 (012/0P=) تفاوت معنیداری در درون گروهها پس از مکملگیری کراتین نشان داد. در گروه ریکاوری داخل آب تغییرات درصد کاهش سرعت بعنوان شاخص خستگی پس از دوره مکملگیری کراتین نسبت به قبل از دوره مکملگیری تفاوت معنی داری داشت (01/0˂p). در گروه ریکاوری خارج آب پس از دوره مکملگیری کراتین نسبت به قبل از دوره مکملگیری به لحاظ آماری تغییری معنی داری ایجاد نشد (155/0p=). نتیجه گیری: ریکاوری بویژه از نوع داخل آب پس از مکملگیری کوتاه مدت کراتین موجب تعدیل التهاب سیستمیک و بهبود عملکرد بدنی متعاقب فعالیت های تناوبی شدید می گردد.
|
|
پژوهشگران
|
ولی اله دبیدی روشن (نفر دوم)، سید پریا برزنجه (نفر اول)
|