آسیب پذیری فزاینده کالبدی، اجتماعی و اقتصادی شهرها، کاهش سریع منابع طبیعی، ضرورت مدیریت منابع و افزایش حوادث اکولوژیک و دیگر عوامل تخریب محیط زیست بیانگر این واقعیت است که اکنون بیش از هر زمان دیگری نیازمند توجه در خصوص تاب‌آوری و اتخاذ تفکر تاب‌آوری بویژه در نظام برنامه ریزی هستیم.رشد سریع و فزاینده شهرها از جمله مهمترین عواملی است که بر شدت و پیچیدگی این اختلالات افزوده است. یکی از پیامدهای مهم شهرنشینی شتابان در استان قزوین شکل گیری، بسط و گسترش سکونتگاههای غیر رسمی است که محل سکونت بخش عظیمی از جمعیت مهاجربه این استان است. سکونتگاههائی که علاوه بر اینکه با استقرار بر روی یکی از حاصلخیز ترین اراضی کشاورزی، زمینه ساز کاهش توان‌های اکولوژیکی استان گردیده و از سوی دیگر تهدیدات و مخطرات جدی را برای مواجهه شوک‌ها واختلالات با سیستم‌های اکولوژیکی-اجتماعی پدید آورده‌اند. از این رو تحقیق حاضر با هدف سنجش تاب‌آوری این سکونتگاهها به بررسی سطح همبستگی میان سرمایه ای اجتماعی موجود اعم از سرمایه‌های انسانی، فیزیکی، اجتماعی، مالی با میزان تاب‌آوری در سکونتگاههای غیررسمی هادی آباد، باغ نشاط، مهاجرانی و اکبرآباد پرداخته است. نتایج بدست آمده توسط آماره‌های ناپارامتریک ضریب همبستگی کندال و dسامرزنشان می‌دهد برخی از سکونتگاههای محلات هدف در مقایسه با دیگر سکونتگاهها از سطح تاب‌آوری بالاتری برخوردارند. بر اساس نتایج این پژوهش مشخص گردید میان تاب‌آوری و متوسط نمره انواع سرمایه در محلات همبستگی بالائی وجود دارد و میزان سرمایه در هرکدام از محلات، تاثیر به نسبت قوی در تاب‌آوری آن سکونتگاه دارد.
