دستیابی به پایداری اجتماعی در شهر‌ها به عنوان پیش‌نیاز و شرط ضروری برای توسعۀ پایدار قلمداد شده است. وجه اجتماعی توسعه پایدار، در مبانی نظری برابر با دیگر وجه‌ها همچون محیط‌زیستی و اقتصادی در نظر گرفته می‌شود، اما در برنامه‌های اجرایی و کاربردی مغفول واقع شده است. در این پژوهش سعی شده با استفاده از روش ترکیبی کمی و کیفی، سطح پایداری اجتماعی محله بی بی سر روضه بابلسر سنجش و سپس راهکارهایی برای ارتقای آن ارائه شود. این محله، که سکونتگاهی برای بخشی از مهاجران از اقوام مختلف ایرانی در شهر بابلسر شناخته شده است، برمبنای مطالعات طرح جامع شهر، از لحاظ اقتصادی، اجتماعی و محیط زیستی از وضعیت مطلوبی برخوردار نیست. به منظور برنامه‌ریزی فضایی، ابتدا چارچوب نظری تدوین و شاخص‌ها و روش‌های اندازه‌گیری آنها تعیین شد. برای گردآوری داده‌ها از روش میدانی شامل مشاهده و مصاحبه با ساکنان بهره گرفته و با نرم‌افزار SPSS و فن SWOT داده ها تحلیل و سازمان‌دهی شد. یافته‌ها نشان داد که ساکنان محله از لحاظ دسترسی کافی به خدمات، خوانایی محیط، ایمنی و زیبایی فضاها و نماها وضعیت مطلوبی ندارند. سهم بالایی از جمعیت کم‌درآمد با بحرانهای محیط زیستی و اجتماعی مواجه هستند و نتیجه ارزیابی شاخص‌هایی چون «احساس برابری و مشارکت»، «آگاهی عمومی»، «اعتماد نهادی» و «رهبری»، «سرمایه اجتماعی»، «انسجام اجتماعی» وضعیت نامطلوبی را نشان داد. در نهایت پس از ارزیابی و تحلیل شاخص‌ها، بیانیه چشم‌انداز و بیانیه راهبردی محله بی‌بی سر روضه تدوین و پیشنهاداتی برای بهره گیری از تنوع فرهنگی و تامین رفاه نسبی، برای ارتقای پایداری اجتماعی ارائه شد.
