توسعه پایدار بر آن است تا از طریق توسعه اقتصادی، پیشرفت اجتماعی و مسئولیت پذیری محیطی، جامعه انسانی را به سوی یک دنیای خوب، زیست محیطی و قابل دوام رهنمون سازد. توسعه پایدار در صورتی تحقق می یابد که همپوشی بین الیه های بوم شناختی، اقتصادی و اجتماعی ایجاد شود؛ این بدان معنی است که باید هر کدام از نظام ها و زیر نظام های بوم شناختی، اقتصادی و اجتماعی به حدی مطلوب از پایداری دست یابند تا بتوان در مورد پایداری به قضاوت پرداخت. انسان ارزشمند ترین و بزرگترین ثروت جامعه است. توسعه متوازن و پایدار هر جامعه مستلزم تربیت نیروی انسانی فرهیخته به عنوان سرمایه انسانی است. برای موفقیت در توسعه پایدار الزم است مردمی که توسعه متعلق به آنهاست، در این فراگرد دخالت داده شوند. هر گونه توسعه ای در آغاز نیازمند حضور انسانهای توسعه یافته است. توسعه انسانی اساس و بنیاد هر نوع توسعه دیگر است. به طور کلی سرمایه انسانی تنها نهاده ای است که میتواند ضمن تغییر خود سایر نهاده های تولید را تغیر دهد یا تعدیل کند و بنایی برای نوآوری فراهم سازد و در سطح وسیع به رشد و توسعه اقتصادی بینجامد. بر این اساس این پایان نامه به بررسی تأثیر شاخص توسعه انسانی بر پایداری قتصادی میپردازد. استدالل کلی این است که با سرمایه گذاری در سرمایه انسانی میتوان موجبات رشد و توسعه اقتصادی پایدار را پدید آورد.
