بررسی واژگان قرآنی از شیوه هایی است که قرآن پژوهان از آغاز نگارش و تدریس تفسیر به آن عنایت داشته اند. روش معناشناسی روشی است که واژگان و عبارات را با توجه به بافت معنایی-زبانی و رابطه ای که واژگان با دیگر واژگان قریب المعنا دارند، بررسی می کند. در عصر حاضر برخی از قرآن پژوهان این روش را با توجه به دقت عمل آن در بدست آوردن مفاهیم و مولفه های واژگان قرآنی به کار بسته اند. این پژوهش نیز با روش توصیفی- تحلیلی با رویکرد کتابخانه ای و با استفاده از نرم افزارهای قرآنی جامعه التفاسیر و کاربست شیوه معناشناسی به ثمر رسیده که یافته های آن به این صورت می باشد. واژگان امر و آمن به عنوان هم نشین هایی از برّ که دارای رابطه مکملی-نحوی-معنایی با آن می باشند انتخاب شده و به همین ترتیب واژگان معروف و عمل صالح نیز به عنوان جانشین بدست آمده است؛ سپس از طریق بررسی هم نشین های واژگان جانشین، مولفه های دیگر معروف و اثرات عمل صالح در زندگی انسان به دست آمده است و با توجه به روش معناشناسی که مولفه ها و اثرات جانشینان، مولفه ها و اثرات واژه محوری یعنی برّ نیز می باشند از طریق مقایسه آن ها به دست می آید که معروف و عمل صالح شامل و برّ زیرشمول آن ها است. به عبارت دیگر، رابطه آن ها عموم و خصوص مطلق است.
