شناخت واژگان قرآن، نخستین گام در فهم مراد خداوند از آیات کریمه است. از عصر نزول تا کنون، کتاب های مختلفی جهت شناخت واژگان با عناوین مفردات القرآن، غریب القرآن، وجوه و نظائر به رشته تحریر درآمده و روش های مختلفی چون شیوه توشیهیکو ایزوتسو در حوزه فهم واژگان قرآن ارائه شده است. از جمله مؤلفان معاصر عضیمه صالح در حیطه معنا شناسی با نگارش کتاب «معنا شناسی واژگان قرآن (فرهنگ اصطلاحات قرآنی)» می باشد که با استناد به اقوال لغت دانان، روایات معصوم علیه السلام، اقوال مفسرین و اندیشمندان به تبیین واژگان قرآن پرداخته است. این مقاله با روش توصیفی– تحلیلی به بررسی روش مؤلف در شرح واژگان پرداخته و ارزش کار ایشان را با توجه به نقدهایی که به آن وارد است، بیان می دارد. مولف از اصطلاحات جدیدی برای تبیین واژه در آیه استفاده کرده که از آن به توان جایگاه واژه و احساس فهمیده شدن واژه تعبیر می کند؛ که مزیت و نوآوری کار مولف است. نتایج حاصل از این نوشتار بیانگر این است که مؤلف برای فهم واژگان قرآنی همانند مفسری توانا به دنبال بهترین تبیین از واژه در کتب لغوی، روایات معصوم و اقوال و آراء دیگر مفسران و اندیشمندان است، گرچه گرایش فلسفی- عرفانی در نقل از فلاسفه و عرفا بر کتاب ایشان مشهود می باشد.
