یکی از مبانی مهم در حوزه وحی، چگونگی دیدگاه اندیشمندان در خصوص انتساب نسبت شاعری به ساحت پیامبر (ص) است. این نسبت که سابقه دیرینه دارد بیشتر توسط مشرکان در سور مکی و سپس در سوره های مدنی بیان و پاسخ داده شده است. اما این شبهه در زمان معاصر نیز توسط سروش مطرح شده است. در این خصوص دیدگاه یکی از تفاسیر مهم خطه شمال ایران اثر ابوالمحاسن حسین جرجانی و عبدالکریم سروش مطرح و بررسی تطبیقی شده است. این مقاله که با روش توصیفی– تحلیلی و با رویکرد کتابخانه ای بدان پرداخته به این نتایج دست یافت که ضمن آنکه خود قرآن و روایات، ساحت پیامبر(ص) را از شبهه شاعری بری دانسته، جرجانی با اعتقاد به اینکه نص قرآن از جانب خداست و با رد اتهام شاعری به مفهوم جاهلی از ساحت پیامبر (ص)، نتیجه می گیرد همانطور که در اسلام دو رویکرد راجع به شعر و شاعری وجود دارد و مذموم نیستند بلکه ذم و مدح آنها بستگی به کارکرد و کارآیی شان دارد اما سروش علیرغم اعتقاد به وحی و نبوت، آنرا به پیامبر (ص) نسبت داده و در نتیجه دچار تناقض شده است.
