قرآن کتابی است با زیبایی ظاهری و عمق معنوی تکرار ناشدنی. لذا هر مترجم تلاش می کند به میزان بضاعت خود، مفاهیم و زیبایی-های قرآن را دریافت کرده، در قالب زبان و ادبیات خود به مخاطب بنمایاند. این مقاله میزان موفقیت سه ترجمه انگلیسی قرآن کریم توسط آربری، شاکر و قرایی را از آیات 2، 4 و 16 سوره مبارکه رعد، از جهت واژگان و ساختار مورد موشکافی قرار داده است. نتایج این تطبیق موردی نشان می دهد که آربری با پای بندی به صورت الفاظ متن اصلی کوشیده تا بار ادبی و زبان کهن و موجز قرآن را در ترجمه منتقل کند. اما این مبدأ گرایی ضمن کاستن از قابلیت ارتباطی ترجمه اش، سبب شده وی بدون در نظر گرفتن بطون قرآن و تطورات واژگان و تنها بر مبنای ظاهر آنها قضاوت کند. قضاوتی که منجر به دخل و تصرّف در حقیقت کلام الهی شده است. در مقابل، شاکر با گرایش به سمت خواننده، انتقال معنا را به تقیّد به ظاهر الفاظ ترجیح داده است. این رویکرد باطن گرایانه، گاه به عدم تبعیت از اصل مطابقت در ترجمه انجامیده است. در این میان قرایی ضمن پای بندی به صورت متن اصلی، در ترجمه ای عبارت به عبارت، حقایق قرآن را در قالب ادبیاتی امروزین به مخاطب عرضه کرده است و حاصل تلاشش ترجمه ای است روان، با کم ترین میزان اختلاف نسبت به متن اصلی.
