حدیث غدیر خم از مهم ترین اسناد شیعه در اثبات ولایت امام علی ع است. به رغم تواتر و دلالت صریح آن بر امامت، یکی از دلایل مخالفان امامت و ولایت بلافصل حضرت علی ع، ادعای استشهادنکردن ایشان به حدیث مزبور است. از آنجا که بیشتر دوران امامت ظاهری ایشان در کوفه سپری شد و یکی از میدانگاه های معروف کوفه به گاه ایراد خطبه، رحبه بود، این مقاله یکی از مناشده های امام ع را در این میدان، به روش توصیفی تحلیلی با رویکرد کتاب خانه ای بررسی کرد و به این نتایج دست یافت که ایشان در رحبه به حدیث غدیر استشهاد کرده که حدود 30 نفر از اصحاب پیامبر ص، برخی به صراحت و فی المجلس شهادت داده و برخی بعدها به آن اذعان کردند. از شواهد به دست می آید که مناشده مزبور، علاوه بر روایت شدن از طریق صحابه، تواتر معنوی نیز دارد؛ و از قراین، از جمله اینکه مناشده پس از جنگ جمل و تردید در اطاعت از امام ع رخ داده و حضرت ع با شدت با منکران برخورد کرده و نیز از ابتلای برخی به بیماری و سپس اقرار آنان به حدیث، برمی آید که منظور از حدیث غدیر امامت و ولایت است نه صرف محبت و دوستی.
