بحث رشد اقتصادی از دهه‌ی 1930تا به امروز، تحولات بسیاری را از نظر نهاده های اثر گذار در رشد داشته است. امروزه سرمایه گذاری برای آموزش، یک عامل کلیدی در فرایند رشد و توسعه‌ی اقتصادی است که توجه فزاینده به آن، از دهه‌ی 1960 به بعد صورت گرفته است. پیش از آن، تنها سرمایه‌ی مادی بود که عامل رشد و توسعه به شمار می رفت؛ اما با مشخص شدن تأثیر نیروی انسانی در فرایند رشد اقتصادی، رشد درون زا مطرح شد. طرح مجدّد تأثیر سرمایه‌ی انسانی درمدل های رشد، سبب شد تا درمطالعات کاربردی، از آموزش به عنوان جایگزین سرمایه انسانی استفاده شود. در این مقاله، برای نشان دادن اثر آموزش بر رشد اقتصادی ایران در سال های 1351تا1382در بعد نظری از مدل لوکاس استفاده شده است و در مطالعه‌ی کاربردی، از میانگین سال های آموزش نیروی کار شاغل به عنوان شاخص آموزش و سرمایه‌ی انسانی استفاده شده است. نتایج، حاکی از تأثیر مثبت و معنادار آموزش بر رشد اقتصادی ایران در طول دوره‌ی مورد بررسی است.
