هدف: زنان نیمی از جمعیت و نیروی انسانی بالقوۀ کشور در مناطق شهری و روستایی هستند؛ با توجه به نقش نیروی انسانی در تولید و رشد اقتصادی، به ویژه نیروی انسانی تحصیل کرده، و تغییر در نگرش زنان نسبت به تحصیل خود و جامعه نسبت به آموزش زنان و اشتغال آنان، در این مطالعه بررسی اثر عوامل اقتصادی- اجتماعی بر وضعیت فعالیت اقتصادی زنان در مناطق روستایی استان های ایران با تاکید بر آموزش و منحنی سن- مشارکت مورد توجه قرار گرفت. روش : این پژوهش با استفاده از ریزداده های طرح هزینه و درآمد خانوار روستایی در چارچوب داده های شبه تابلویی انجام گرفت. به کارگیری مدل لاجیت و روش حداکثر درستنمایی برای مطالعۀ عوامل موثر بر احتمال مشارکت زنان روستایی، با نمونه ای شامل 28265 زن روستایی صورت گرفت. یافته ها: نتایج حاصل نشان دهندۀ رابطه ای به صورت U وارونه بین سن و احتمال مشارکت زنان بوده است؛ به عبارتی، احتمال ورود زنان جوان در گروه سنی 34-25 سال به بازار کار، بیش از سایر گروه های سنی بوده است. مطلقه، بیوه یا مجرد بودن زن، در مقایسه با متأهل بودن او، بر مشارکت زنان روستایی تاثیر مثبت دارد. بنابراین، با توجه به افزایش نرخ طلاق و نرخ تجرد در ایران، سیاست گذار اقتصادی باید به دنبال چاره اندیشی و ارائه راه کار مناسب در سال های پیش رو باشد. محصل بودن زنان و حضور فرزند زیر 6 سال در خانوار، بر احتمال مشارکت زنان در بازار کار اثر منفی دارد درحالی که اثر سطح آموزش بر احتمال مشارکت زنان مثبت و قابل توجه است. در یک نگاه کلی، با در نظر گرفتن آیینه جمعیتی و فراوانی جمعیت زنان در سنین حدود 35-25 سال، تمایل بیشتر به مشارکت در گروه های سنی 34-25 و 44-35 سال و اشتغال بخش قابل توجهی از جمعیت زنان روستایی به تحصیل، در سال های پیش رو، افزایش مشارکت زنان روستایی در بازار کار، دور از ذهن نیست. لذا انتظار می رود این مهم، در برنامه ریزی و سیاست گذاری اقتصادی مورد توجه قرار گیرد و اقدامات لازم جهت بهبود شرایط انجام شود.
