اقتصاد ایران در سال 1391 با رکود اقتصادی مواجه گردید و طی سال های اخیر با وجود اعمال سیاست های مختلف از سوی دولت، بخش خصوصی به افزایش سرمایه گذاری مولد و اشتغال زا گرایش چندانی نشان نمی دهد. از سوی دیگر ویژگی سال های پس از انقلاب در کل رشد پائین و پر نوسان اقتصاد کشور بوده است. به نحوی که در فاصله ی سال های 1357 تا 1391، متوسط رشد تولید ناخالص داخلی (به قیمت ثابت سال 1383) 1.9 درصد و متوسط رشد سرمایه گذاری 2.1 درصد بوده است. اگر طی این دوره رشد بهره وری نیروی کار به طور متوسط 2 درصد در نظر گرفته شود، بنیان های اقتصادی در کل توان اشتغال زایی نداشته اند و افزایش اشتغال به قیمت کاهش بهره وری و حرکت از فعالیت های با بهره وری بالا به سوی مشاغل با بهره وری پائین صورت پذیرفته است. قطعا تداوم چنین شرایطی با هدف ارتقاء سطح رفاه مردم ایران و دستیابی به جایگاهی متناسب در اقتصاد جهانی نامتناسب است. به همین جهت بهره گیری از تجارب کشورهای موفق و ناموفق جهان، برای یافتن راهکار صحیح تسریع آهنگ رشد و توسعه ی اقتصادی ضروری است. ایران برای تسریع آهنگ رشد، تحول در ساختارهای اقتصادی و حضور فعال در بازارهای جهانی به سرمایه گذاری مستقیم خارجی نیازمند است. سرمایه ی مالی و دانش گسترده ی ایرانیان مقیم خارج منبع ارزشمندی است که در جهت رونق تولید و اشتغال ایران باید از آن بهره جست.
