ولی اله دبیدی روشن

سابقه و هدف: در دهه اخیر ابتلا به سرطان همراه با افزایش سن به صورت تصاعدی رو به افزایش است. این درحالی است که بیماران سالمند مبتلا به سرطان به دلیل شرایط خاص جسمانی و عوارض جانبی داروهای ضدتوموری توانایی شرکت در مداخلات درمانی را ندارند. ازاین رو، هدف پژوهش حاضر بررسی اثر شش هفته تمرین اختیاری بر سمیت کبدی ناشی از دوکسوروبیسین (DOX) در موش های صحرایی سالمند است. مواد و روش ها: تعداد 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به دو گروه تمرین و کنترل و چهار زیرگروه تقسیم شدند. تمامی آزمودنی ها روزانه 100 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن دی گالاکتوز را به صورت زیرصفاقی به مدت نه هفته دریافت کردند. برنامه تمرینی شامل شش هفته تمرین اختیاری چرخ دوار بود. تزریق DOX به مدت 15روز به صورت روزانه 1 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت زیر صفاقی انجام شد. سنجش سطوح سوپراکسید دیسموتاز (SOD) و فاکتور محرک آپوپتوز (AIF) پس از هموژنیزاسیون بافت کبد به روش الایزا انجام شد. نتایج: القای دوز تجمعی DOX تغییری در سطوح SOD و AIF ایجاد نکرد (به ترتیب 797/0=P و 869/0=P). شش هفته تمرین اختیاری چرخ دوار نیز تاثیری بر سطوح SOD و AIF در مقایسه با گروه کنترل نداشت (به ترتیب 377/0=P و 948/0=P). نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که شش هفته تمرین اختیاری چرخ دوار اثری قابل توجهی بر سمیت کبدی ناشی از القای دوکسوروبیسین در موش های صحرایی مدل سالمندی ندارد