ولی اله دبیدی روشن

هدف این پژوهش، بررسی تأثیر 8 هفته تمرین استقامتی بر پاسخ دستگاه انعقادی و فیبرینولیز خون به یک جلسه تمرین وامانده‌ساز در موش‌های صحرایی نر جوان نژاد ویستار بود. 48 سر موش صحرایی انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تمرینی و کنترل و زیر گروه‌های مربوطه تقسیم شدند. گروه تمرینی به مدّت 8 هفته (هفته‌ای 5 جلسه و هر جلسه با سرعت و مدّت پیشرونده) تمرین دویدن روی نوارگردان را اجرا کردند. گروه تمرین وامانده‌ساز نیز دویدن روی نوار گردان بدون شیب را تا حدِّ واماندگی اجرا کردند. خون‌گیری به دنبال 12 ساعت ناشتایی شبانه انجام شد. برای آنالیز آزمایشگاهی مقادیر فیبرینوژن و APTT از روش انعقادی و برای PAI ـ1 از روش الایزا استفاده شد. داده‌ها با استفاده از آزمون t مستقل و آنالیز واریانس دو طرفه در اندازه‌گیری‌های مکرّر در سطح 05/0 P£ تحلیل شد. نتایج نشان داد که آزمون‌های وامانده‌ساز باعث افزایش مقادیر فیبرینوژن و PAI ـ1و کاهش APTT شده است. از سوی دیگر، 8 هفته تمرین استقامتی نیز باعث کاهش پاسخ مقادیر فیبرینوژن و APTT گروه تمرینی به دنبال یک پروتکل وامانده‌ساز در گروه تمرینی شده است. به علاوه، تغییرات ناشی از آزمون وامانده‌ساز مقادیر فیبرینوژن (000/0P£) و (049/0APTT P£) در گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل نیز معنادار بوده است. همچنین 8 هفته تمرین استقامتی تغییر معناداری در مقادیر استراحتی فیبرینوژن (056/0P£)، (013/0APTT P£) در گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل ایجاد کرده است. بر اساس این یافته‌ها می‌توان گفت یک جلسه تمرین وامانده‌ساز، باعث تحریک فرایند انعقاد می‌شود و انجام تمرین استقامتی با شدّت متوسّط می‌تواند تأثیر مطلوبی بر خرابی ناشی از تمرینات حاد روی دستگاه هموستازی بگذارد و از بروز حوادث ترومبوزی پیشگیری نماید.