ولی اله دبیدی روشن

شواهد حاکی از آن است که آلودگی هوا در جوامع صنعتی با مرگ و میر ناشی از بیماری های قلبی تنفسی همراه است اما اطلاعات اندکی پیرامون اثرات وضعیت آمادگی بدنی و جنسیت وجود دارد. هدف مطالعه حاضر تعیین اثر وضعیت آمادگی بدنی و جنسیت بر شاخص های قلبی تنفسی شامل درصد اشباع هموگلوبین از اکسیژن (SPO2)، حاصلضرب دوگانه (DP) و شاخص های اسپیرومتری (FVC،FEV1،FEV1/FVCوPEF) متعاقب فعالیت وامانده ساز در هوای آلوده بود. در یک طرح نیمه تجربی، 120 مرد و زن (هشت گروه) 40 تا 55 ساله، بطور تصادفی به چهار گروه تجربی (زن فعال، مرد فعال، زن غیرفعال و مرد غیرفعال) ساکن محیط آلوده و چهار گروه کنترل (زن فعال، مرد فعال، زن غیرفعال و مرد غیرفعال) ساکن محیط غیرآلوده تقسیم و با یکدیگر مقایسه شدند. آنوا دو طرفه نشان داد که آلودگی هوا باعث افزایش 5/29 درصدی DP می شود در حالیکه کاهش شدید FVC، FEV1 به ترتیب به میزان87/16و4/21 درصدی سطوح استراحتی را در پی دارد. بدنبال انجام فعالیت بدنی، افزایش 31/26 درصدی مقادیر DP در مردان و زنان غیرفعال محیط آلوده در مقایسه با گروه های کنترل رخ می دهد. علاوه بر این، جنسیت نیز به ترتیب افزایش 14/12و63/7 درصدی سطوح استراحتی DPو FEV1/FVC در مردان را بدنبال دارد. بر اساس این یافته ها، قرارگیری در معرض آلودگی هوا بار وارده بر قلب و اکسیژن مصرفی میوکارد را افزایش می دهد و این وضعیت در زنان برجسته تر است. اگرچه، آمادگی بدنی باعث تعدیل این شاخص ها در محیط آلوده می شود، اما مهارکننده نیست