لزوم تغییر ساختار بودجهریزی از برنامهای به عملکردی سبب شد تـا مطالعـات بسـیاری درپـی الزامـات ایـن تغییر صورت پذیرد. با بررسی ادبیات موضوع مدل بودجهریزی که در آن عملکرد به مفهـوم تعـالی و کـارایی وجود داشته باشد مشاهده نشد. از اینرو ایده اصلی این تحقیق در ارائه مدل بودجهریـزی بـر مبنـای عملکـرد به گونهای است که ضمن در نظر داشتن سیاستهای کلی دانشگاه علوم پزشکی تهـران در تخصـیص بودجـه به بیمارستانهای زیرمجموعه، تعالی و کارایی بیمارستانها را نیز در نظر بگیـرد و از سـوی دیگـر از کـارایی مدلهای ریاضی در تخصیص بودجه استفاده کند. مدل تعـالی EFQM مبنـای ارزیـابی تعـالی بیمارسـتان هـا قرار گرفت و به منظور خوشهبندی بیمارستانها در سطحی بالاتر، بیمارستانهـا بـر اسـاس شـباهت در ابعـاد تعالی خوشهبندی شدند و برای ارزیابی کارایی بیمارسـتان هـا نیـز از مـدل متعـارف تحلیـل پوششـی داده هـا استفاده شد. در راستای محقق شدن هدف اصلی تحقیق یعنی اثربخشی تخصیص بودجه به بیمارستانهـا، ابتـدا مـدل قطعی بودجهریزی بر مبنای عملکرد با شش آرمان (تعالی، کارایی و ضریب اشغال تخت هر یـک در دو سـطح متوسط خوشه و درون خوشه) طراحی شد و سپس با هدف پاسخگویی بهتر در مواجـه بـا شـرایط نـامطمئن، این مدل با بهرهگیـری از مباحـث فـازی و اسـتواری، اسـتوار گردیـد، همچنـین بـرای تحلیـل دقیـق تـر قابلیـت مدلهای استوار از شبیهسازی مونت کارلو استفاده شدکه نتایج نشان از قابلیـت بسـیار بـالای مـدل اسـتوار-فازی نسبت به مدل قطعی در پاسخگویی به عدم قطعیت موجود در پارامترهای مسأله دارد.
